Yunan’ın yaktığını tek tek yeşertmiş! Konya’daki kelamı ders verdi, daima şortuyla gezdi
Derleyen: Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Manisa Tarzanı, Ahmeddin Carlak ya da kendi seçtiği ismiyle Ahmet Bedevi, aslen Kerküklü bir Türkmen. 1899 yılında Bağdat’ın 100 kilometre kuzeyindeki Samarra’da dünyaya geldi. I. Dünya Savaşı’nın yanı sıra Kurtuluş Savaşı’na katılan Ahmet, savaş sonrasında Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından İstiklal Madalyası ile şereflendirildi. Ahmet, her resmi kutlamada göğsüne bağladığı bir palmiye yaprağının üzerine bu madalyayı takıp, merasime büyük bir gururla katılırdı. Lakin onun askerliği savaştan sonra da bitmedi. Kurtuluş Savaşı’nın sonlarına gerçek İtilaf Devletleri Yunan ordularını geri çekerken Batı Anadolu’daki her yeri ateşe verdi. Alevler her yeri sarmakla kalmadı, Manisa’nın yemyeşil görünümünü katran karasına dönüştü.
Ahmet, tam bir tabiat sevdalısıydı. İşgal sırasında yanan ormanlar onun da içini cayır cayır yaktı. Memleketin yaşadığı bu duruma kayıtsız kalamazdı. Savaş sonrasında Manisa’nın görünümünü tekrar yeşile dönüştürmek üzere kentte kalmaya karar verdi. Askerlik bitmişti lakin ona nazaran vatan için ağaç dikmek yeni kutsal misyonuydu. Çabucak bu hususta kolları sıvadı ve tüm gücüyle ağaç seferberliği başlattı.
YAZ-KIŞ ŞORTLA VE LASTİK PABUÇLARLA DOLAŞIYORDU
Yalnız bir hayat geçiren Ahmet, yaz-kış şortla ve lastik pabuçlarla dolaşıyordu. Yalnızca üzerine eski gazete sererek kullandığı ahşap bir sedirinin bulunduğu Spil Dağı’ndaki küçük kulübesinde yorgansız ve yastıksız uyuyordu. Beşerler bu durumu birinci başta yadırgasa da tutkuyla çalıştığını görünce onu anladılar. Tarihler 1933 yılını gösterirken Ahmet, 30 lira aylıkla bahçıvan yardımcısı olarak Manisa Belediyesi’nin takımına alındı. Lakin Ahmet kendisi de fakir olduğu halde belediyeden aldığı aylığı yoksullara yiyecek ve giyecek almak için harcayacak kadar yardımseverdi. Herkesten farklıydı. İnsanların 25-30 dakikada çıkabildiği Spil Dağı’ndaki Topkale Doruğu’na o, lastik pabuçlarıyla yalnızca birkaç dakikada çıkar, kendi saatine nazaran saat 12.00 olunca muhtemelen askeriyeden kalma eski bir top arabasından 1 el top atışı yaparak saatin 12.00 olduğunu halka da bildirirdi.
‘MANİSA TARZANI’ LAKABINI HALK VERDİ
Ahmet Bedevi’nin asıl ismi Ahmeddin Carlak olsa da insanlara kendini Ahmet Bedevi olarak tanıtıyordu. Nüfus cüzdanındaki isim ve soyadını kullanmak yerine ömür ideolojisini benimsediği evliya Ahmet Bedevi’nin ismiyle anılmak istiyordu. Artık onun ismi Ahmet Bedevi’ydi. Esmer çıplak cildi, saç ve latifeli ona güzelce gizemli bir hava vermesi hakkında pek çok efsane üretilmesine neden oluyordu. Herkes bunlardan kendi beğendiğini ona yakıştırıyordu. O günlerde başrolünde Johnny Weissmuller’in oynadığı 1934 imali ‘Tarzan’ sineması, Manisa sinemalarında gösterime girdi. ‘Tarzan’ karakterinin Ahmet Bedevi’ye çok benzetilmesi üzerine halk artık ona ‘Manisa Tarzanı’ diye hitap etmeye başladı. Ona ‘Tarzan’nı lakabı halk vermişti lakin hayatıyla bu efsaneyi kendi elleriyle yazmıştı. Zira o ateşten doğan bir ormanın başkahramanıydı.
KANDIRILDI ANCAK HİÇ YILMADI
Söz konusu dönemdeki bir siyasi parti yetkilileri Ahmet Bedevi’ye seçimleri kazandırdıkları takdirde Manisa’da tek bir ağaç bile kesilmeyeceğinin kelamını verdi. Ahmet Bedevi, çocuklarını can tehlikesinden kurtarmış bir baba coşkusuyla siyasi partiye seçimi kazanması konusunda yardım etti. Ancak parti seçimi kazandığında Ahmet, kandırıldığını anladı. İnsanların acımasız dünyasından kaçan, dağlarda nefes aldığını anlayan, ‘evlatlarım’ dediği ağaçların gölgesinde soluklanan Ahmet Bedevi kandırılmasına kandırılmıştı ancak hiç yılmadı. “Başka yerde yaşayamam” dediği Türkiye’nin her karışını görmek için Manisa Dağcılık Kulübü’ne üye oldu.
GÖRMEK İSTEYENLER İZDİHAM YARATIYORDU
Toroslar’a, Cilo Dağı’nın, Munzur Dağı’nın doruğuna çıktı. Buralara dalgalanması için Türk bayrağı dikti. Anadolu’yu kent şehir gezdi. Gittiği her yerde dikkat çeken Tarzan, insanların ilgileri karşısında hem utanıyor hem de bundan memnunluk duyuyordu. Onu görmek için halk izdiham yaratıyordu. Manisa Dağcılık Kulübü kurucularından Haydar Aksakal, Manisa Tarzanı ile bir anısını şöyle anlatıyor:
“Tarzan’la birlikte Konya’ya gitmiştik. Orada Mevlana Müzesi’ni gezmeye karar verdik. Tarzan, kenti her zamanki üzere şortuyla geziyordu. Müzeye gittiğimizde kapıdaki misyonlu, onu bu kılığıyla içeri alamayacağını söyledi. İçeri girmek için direnmemiz işe yaramadı fakat daha sonra Tarzan, görevliye kapıdaki tabelayı gösterdi. Tabelada Mevlana’nın o meşhur kelamı, ‘Ne olursan ol gel’ yazıyordu. Bunun üzerine misyonlu çok mahcup oldu, özür dileyerek bizi içeri kendisi davet etti. Tarzan her zamanki üzere Konya’da da kılığıyla çok dikkat çekmişti. Beşerler onu görmek ve ona dokunmak için birbirini eziyor, vakit zaman trafiğin bile aksamasına neden oluyorlardı. Bu nedenle periyodun Konya Valisi kentte gezmemizi yasaklamıştı ve kentten ayrılana kadar stadyumda kalmamızı istemişti. Niğde’de de insanların izdihamı yüzünden ezilme tehlikesi atlatıp polise sığındık. Buna karşın Tarzan insanların ortasına çok karışmayan, içe kapanık bir yapıdaydı.”
‘EVLATLARINI KAYBETMİŞ BABA GİBİYİM’
Manisa’nın ağaç ve yeşilliği ile özdeşleşen, kalbi yalnızca beşerler için değil, dağlar için de atan Tarzan, Türkiye’deki dağların doruklarına tırmanmayı tamamlayıp kente döndüğünde, kesilmiş ağaçları görünce, “Yokluğumdan yararlanıp ulu çamları kesmişler, evlatlarını kaybetmiş baba üzereyim, göğsüme hançer saplanıyor, dayanamıyorum” diyerek kahroldu. O kadar üzüldü ki kalp spazmı geçirerek hastaneye kaldırıldı. Çok efor nedeniyle kalp yetmezliği teşhisi konuldu. Kendisini daha az yorması önerilse de o tam güzelleşmeden hastaneden çıktığı üzere kent merkezindeki park içerisine hazırlanmış yeni kulübesi yerine, Spil Dağı eteklerindeki kulübesine yerleşti. Sıhhat koşulları bakımından tekrar hastaneye kaldırıldığı 31 Mayıs 1963 günü ise hayatını kaybetti. Ardında ise kocaman bir orman bıraktı. Bugün hâlâ Manisa’nın parklarında gölge veren her ağaçta Tarzan’ın emeği, her esen rüzgârda onun nefesi var.
