Bayanın sessiz çığlığı

Müjde Işıl – Dünya prömiyerini geçen sene Toronto Sinema Festivali’nde yapan “Gülizar”, Antalya’da direktör ve senarist Belkıs Bayrak’a Dr. Avni Tolunay Jüri Özel Ödülü’nü, Meral Aktan’a En İyi Sanat Yönetmeni Ödülü’nü ve Yağmur Ergül’e Cahide Sonku En Âlâ Kostüm Dizayncısı Ödülü’nü getirmişti. Sinema, neredeyse her gün bayana yönelik şiddet, taciz ve cinayet haberleriyle sarsıldığımız hayatımızda, perdeye bu hassas mevzuyu aktarıyor. Mevzu çok hassas zira şiddeti, tacizi eleştirmek isterken onu yine üretip çoğalmasına hizmet eden bir aparata dönüştürmek de mümkün. “Gülizar” bu sınavı muvaffakiyetle geçiyor.

Filme ismini veren Gülizar, baba konutundan kurtulmak ve kendi tertibini kurmak için yurt dışında evlenmeye, tanımadığı bir coğrafyaya gelin gitmeye karar veriyor. Düğün için otobüsle müstakbel eşinin yanına giderken bir mola yerinde tacize uğruyor. Bu durumu kimseye anlatamıyor ve kendi içinde büyük bir travma yaşıyor.

Kendi içinde mücadele 

İlk uzun metrajlı sinemasına imza atan Belkıs Bayrak; Gülizar’ın yaşadıklarını, sessizliğinin peşine düşerek anlatmayı hedeflemiş. Gülizar pek konuşmuyor; diyaloglarıyla değil reaksiyonlarıyla yaşadığı travmayı seyirciye hissettiriyor. Sinemanın en başarılı tarafı da bu aslında. Bu kadar hassas bir sorunun, tacizin şiddete dönüşmemiş hâlinde bile bayan ruhunda ne kadar derin yaralar açtığını sakince anlatıyor. Onun yaşadığı ruhsal çöküşü ve kendi içindeki çabasını yani ‘geriye kalanları’ perdeye getiriyor. Taciz sahnesinde de olayı göstermeyi değil, kısa kesmelerle ânın karakterde yarattığı zelzelesi hissettirmeyi hedeflemiş. Ancak tüm aksiliklere rağmen karakterini o kadar sevmiş, benimsemiş ve kendi ayakları üzerinde dursun istemiş ki bu olumluluğunu finalde seyirciye de yansıtmış.

Filmin dikkat çeken özelliklerinden biri de Gülizar’ın müstakbel eşi Emre’nin klasik eş klişelerinden azade olması. Emre müstakbel karısına takviye olmaya çalışıyor, ona erkeklik taslamıyor, yanında duruyor. Lakin bir yandan da ondan eşlik misyonunu yerine getirmesini bekliyor. Hasebiyle Emre hem gerçekçi bir insan hem de sıra dışı bir eş profili çiziyor.

Filmin başrollerindeki Ecem Uzun ve bilhassa Bekir Behrem çok başarılı. Ecem Uzun, simasıyla epey uyumlu olan, içine kapanık ve yaralı karakterle neredeyse özdeşleşiyor. Münasebetiyle hem fiziken hem de ruhsal olarak Gülizar ile bütünleşmiş bir oyunculuk izliyoruz kendisinden. Bekir Behrem ise karakterinin yeterli niyeti ve tıpkı vakitte eril tabiatı ortasındaki gelgitleri yansıtmakta çok hünerli. Sinemada bu türlü uygun yazılmış rollerde daha çok izlemek isteriz Behrem’i.