New York’ta hata ve güldürü
Müjde Işıl – “Kelebekler”den uzunca bir vakit sonra bir Tolga Karaçelik sineması perdede… Güya ortadan geçen uzun vaktin acısını çıkarmak istercesine upuzun bir ismi var sinemanın: “Saykoterapi: Bir Seri Katil Hakkında Yazmaya Karar Veren Muharririn Sığ Hikâyesi”. Dördüncü sinemasını New York’ta ve büsbütün İngilizce çekmiş Karaçelik. Ay başında New York’ta vizyona giren sinema, 44. İstanbul Sinema Festivali’nde Altın Lale için yarıştıktan sonra da Türkiye’de de vizyonda.
Karaçelik sinemanın merkezine iki tema koymuş. Birincisi muharrir tıkanıklığı. Yeni kitabını yazarken zorlanan Keane, eşi Suzie’nin boşanmak istemesiyle düzgünce açmaza düşüyor. Bu sırada hayranı olduğunu söyleyen Kollmick isimli emekli bir seri katil ile tanışıyor. Kollmick, kendi mesleği üzerine kitap yazmasını öneriyor. Suzie’nin durumu fark etmemesi için Kollmick sabahları ikili evlilik danışmanlığı, akşamları yeni kitabı için Keane’e seri katil danışmanlığı yapmaya başlıyor.
‘70’ler esintisi
New York’ta kalburüstü oyuncularla bağımsız sinema çekmek kolay bir iş değil. Fakat Karaçelik bunu o kadar kolay göstermiş ki sinemasında. Bilhassa yer açısından ‘70’lerden çıkıp gelmiş bir kara sinema hissiyatı yaratmış. Karaçelik’in kara mizah anlayışı, evvelki sineması “Kelebekler”de yeterlice belirginleşmişti. “Saykoterapi”de ise işi çok daha ileriye taşıyor. Kabahat güldürüsü ve kara mizahı bir ortaya getirirken Coen Kardeşler’in “Barton Fink” ve “Fargo”suyla epey iştirak kurmuş. Müellif tıkanıklığı teması ve girişilen kabahatin güldürü istikameti, Coen’leri anımsatıyor sıklıkla. Mizah bireye özel bir olgudur. Ortak frekans yakalanırsa akar sarfiyat. Karaçelik’in “Saykoterapi”si de mizah iştiraki kurulursa zevkle izlenebilen bir anlatıya sahip. Şunu da belirtmek gerekiyor ki, evvelki üç sinemasında kendine özgü bir lisan kuran Karaçelik, “Saykoterapi”de tıbbın matematiğini kullanarak bilindik ve garantili bir yolda gitmeyi tercih etmiş.
Dönüşüm hikâyesi
Filmin merkezindeki ikinci tema ise femme fatale görünüşlü Suzie’nin dönüşümü. Muhtemelen Karaçelik’in çıkış noktası ya da zihnindeki asıl problem, sürpriz denebilecek bu dönüşümdü. Lakin öykünün en başından beri kenarda bekleyen Suzie karakterine, evvel Keane’i sonra da Kollmick’i anakarakter yaptıktan sonra lakin finale gerçek alan açmış senaryoda. Finalin aniden bağlanmış hissiyatı yaratması da bu yüzden. Birinci gösterim sonrasındaki söyleşide alternatif bir final olduğu lakin sineması uzattığı için mevcutta karar kılındığını söylemişti Karaçelik. Hasebiyle final kısmı o kadar apar topar kesilmese daha tesirli olabilirdi. Bu ortada yeniden söyleşide, sinemada ‘80’lerin sevilen müziği “Felicita”yı kullanmak isteseler de müsaade alamadıkları için ‘70’lerin hit müziklerinden “I Can Boogie”yi kullandıklarını tabir etti Karaçelik. Sinemanın ruhundaki ve müziğindeki nostalji hissi “Saykoterapi”nin güçlü istikametlerinden.
Filmin oyuncu takımı sahiden de göz alıcı. Steve Buscemi için söylenecek bir kelam yok aslında. Dizilerle parlayan Britt Lower, iki başrol ortasında hiç ezilmediği üzere göründüğü sahnelerde direkt hâkimiyeti ele alıyor. Karaçelik’in senaryoyu yazarken aklında olduğunu söylediği John Magaro ise Karaçelik’e kopyası kadar benziyor.
