Kuş kanı içerek hayatta kaldılar! Cenaze merasimleri bile yapıldı: ’15 ay sonra bir mucize’
Derleyen: Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – 1965 yılıydı. Yaşları 13 ile 19 ortasında değişen altı Tongalı genç; Sione, Stephen, Kolo, David, Luke ve Mano, katı kurallarıyla bilinen Nuku’alofa’daki Katolik yatılı okuldan kaçmak için bilinmeyen bir plan yaptı. Fakat özgürlük hayalleri daha birinci geceden suya düştü. Kaçış için kullandıkları tekne, fırtınaya yakalanarak yelkenini ve dümenini kaybetti. Gençler, günlerce okyanusun ortasında sürüklendi. Su basan tekneden kovalarla su boşaltarak hayatta kalmaya çalıştılar. Sekiz gün boyunca yiyecek ve içecek olmadan, sadece kararlılıklarıyla direndiler.
Nihayet uzaklarda bir kara modülü belirdi: Cet Adası. Lakin tekne artık kullanılamaz durumdaydı. Gençler, tahta kesimlerine tutunarak 36 saat boyunca dalgalarla boğuşarak yüzdüler. Küme, denizde sekiz gün geçirdikten sonra birinci kere ‘Ata adasını gördüğünde, Totau orayı keşfetmek için hayatını riske attı. Verdiği bir röportajda Totau, “Adaya lakin gece vakti, karanlıkta ulaşabildik, bu yüzden kıyıya yüzmek zorunda kaldım. Önce ben gitmeliydim ve çocuklara ‘Denize girmeden evvel bir dua etmeliyiz,’ dedim.” “Kıyıya vardığımda ayağa kalkmaya çalıştım fakat ayağa kalktığımda bütün dünya dönüyordu, bu yüzden uzanıp kıyıya çıktım ve kuru otlara dokunduğumda yeniden uzandım” demişti. Başka çocuklar tekneden ona seslendiler ve başardığını gördüler ancak o kadar güçsüzdü ki ayakta duramıyordu, onlara yalnızca hayatta olduğunu söyleyebiliyordu. Sonunda öbürleri adaya ulaştı ama asıl imtihan artık başlıyordu.
KÖY KEŞFETTİLER
Kıyıya ulaşan altı gençten birincisi Mano’ydu. Açlıktan ve susuzluktan bitap düşmüştü lakin arkadaşlarına kıyıya vardığını haber verdi. Böylelikle gençlerin 15 ay sürecek olan hayatta kalma savaşları başladı. Totau, “Çok memnunduk, lakin yaptığımız birinci şey dua etmek, Allah’a bizi getirdiği için şükretmekti” dedi. Sonra, susuzluklarını gidermek için çaresizce deniz kuşlarını avladılar, kanlarını içtiler ve yumurtalarını sömürdüler. Adada yiyecek ve su bulmak neredeyse imkansızdı. Günler geçtikçe daha fazla yiyecek bulmak için adayı keşfetmeye karar verdiler. Üç aylık şiddetli gayretin akabinde, adanın yüksek kısımlarında 19. yüzyıldan kalma terk edilmiş bir köy keşfettiler. Burada yabani tavuklar, taro bitkileri ve muz ağaçları buldular. Bu durum onların açlıktan ölmesini engellediği üzere hayatta kalma tertibi kurmalarını da sağladı. Altı gençten her biri belli bir misyon üstlendi. Bahçecilik, yemek pişirme ve nöbet tutma işleri paylaşıldı. En büyük bahtları ise ateş yakmayı başarmaları oldu. İçlerinden biri, iki tahta kesimini birbirine sürterek bir kıvılcım çıkardı ve bu ateş tam 15 ay boyunca hiç sönmedi.
Çocuklar ikişer kişilik kadrolar halinde çalıştı. Bazen ortalarında hengame ettiler lakin sıkıntıları çözmesini de bildiler. Günlerine müzik ve dua ile başlıyor ve bitiyorlardı. Bunu morallerini yüksek tutmak ve bir gün kurtulacakları ümidiyle yapıyorlardı. Ortalarından biri; bir modül odun, yarım hindistan cevizi kabuğu ve enkaz halindeki teknelerinden kurtardıkları altı çelik telden süreksiz bir gitar yaptı. Geceleri müzikler söylediler hatta adada kaldıkları müddet boyunca beş farklı müzik bestelediler. Birkaç ay sonra ise adadan ayrılmak için kendi salları ile bir kaçış denemesi yaptılar. Fakat yanlış tarafa gittiklerini fark ettiklerinde, sal parçalanarak onları geri dönmek zorunda bıraktı.”
CENAZE MERASİMLERİ BİLE YAPILDI
Tam 15 ay boyunca ıssız adada mahsur kalan gençlerin hayatta olduğu bile unutulmuştu. Aileleri onların öldüğünü düşündükleri için cenaze merasimleri bile yaptı. Ancak takvimler 11 Eylül 1966 yılını gösterdiğinde Avustralyalı balıkçı Peter Warner, uzaktan yanmış otlar ve duman izleri gördü. Bu, adada birilerinin yaşadığının işaretiydi. Teknesiyle adaya yaklaştığında; karşısında çıplak, saçları uzamış ve yırtıcı görünen altı genç buldu. Birinci başta mahkûm ya da hatalı olabileceklerinden şüphelendi. Fakat içlerinden biri İngilizce konuşarak kendisini tanıttı ve onların yaklaşık 15 aydır adada mahsur kaldığını anlattı. “Hepimizin nasıl hissettiğini anlatamam, hepimiz gözyaşlarıyla doluyuz, memnunuz ve güya cennete gerçek yürüyormuşuz üzereyiz,” dedi Totau, Warner’ın teknesini gördükleri anı anlatırken. Kümeden biri -Stephen- tekneye yanlışsız yüzdü, başka oğlanlar kayaların üzerinde toplandılar ve birbirlerine seslendiler.
Çocuklar gemiye bindiklerinde Peter’a Tonga’nın başşehri Nuku’alofa’daki bir yatılı okulda öğrenci olduklarını, okul yemeklerinden bıktıkları için balıkçı teknesiyle açılmaya karar verdiklerini lakin fırtınaya yakalandıklarını anlattı. Çaresiz gençler, seyahate çıkmak için hiçbir hazırlık yapmamış yalnızca yanlarına iki çuval muz, birkaç hindistan cevizi ve küçük bir gaz ocağı almışlardı. Hiçbirinin aklına bir harita ve pusula almak gelmemişti.
“Altı çocuğun akıllara sakinlik veren kıssalarına inanamayan Peter, çabucak Tongan yetkililere telsizle haber verdi. Gelen karşılık, yaşananları özetliyordu: ‘Onları mı buldunuz? Bu çocuklar öldü sanılıyordu. Hatta cenazeleri bile yapıldı! Şayet hakikaten onlarsa, bu bir mucize!’
HİKÂYEYİ TELEVİZYON KANALINA SATTI
Çocuklar Tonga’daki ailelerinin yanına döndüklerinde pek sevinçliydi. Kasaba nüfusunun neredeyse tamamı onları karşılamak için gelmişti. Peter ulusal kahraman ilan edildi. Çocuklar Tonga’ya gitmişti fakat öyküleri burada bitmemişti onları bekleyen bir sürpriz vardı. 15 ay evvel çaldıkları yelkenli teknenin sahibi Taniela Uhila, çocuklar hakkında dava açtı. Gençlerin, çaldıkları tekne yüzünden ceza alması bekleniyordu. Lakin Peter, gemi kazası öyküsünün harika bir Hollywood materyali olduğunu fark etti. Hemen devreye girerek kıssalarını bir televizyon kanalına sattı ve elde ettiği parayla tekne sahibine ödeme yaparak suçlamaların düşmesini sağladı.
15 AY AÇLIK VE SUSUZLUKLA GAYRET ETTİLER
Aileleri de Peter’a teşekkür ederek, ona Tonga sularında ıstakoz avlama müsaadesi verdi. Bunun üzerine Peter, babasının şirketinden istifa ederek yeni bir gemi sipariş etti. Ardından da gençleri kendi balıkçı teknesinde çalışmaya davet etti. Böylelikle hem Warner hem de gençler için yeni bir hayat başlamış oldu. Olay, ünlü ‘Lord of the Flies’ (Sineklerin Tanrısı) romanının tam aksine insanların çaresizlik içinde bile birlikte çalışarak hayatta kalabileceğini gösterdi. Altı genç, 15 ay boyunca açlıkla, susuzlukla ve tabiatın acımasız şartlarıyla uğraş etti. Ancak pes etmediler, organize oldular, çalıştılar ve sonunda bir mucizeyle kurtuldular.
