Kartalkaya’da yanan otelin aşçısı kaygı dolu geceyi anlattı: Ölmediğime pişmanım, o çığlığı duysanız…
Yangından sonra ailesinin İzmir’in Selçuk ilçesindeki meskenine dönen 26 yaşındaki Özgür, yangın gecesi yaşadıklarını anlattı.
Grand Kartal Otel’de 3 yıldır kış döneminde aşçılık yaptığını, bu nedenle bölgeyi ve oteli uygun bildiğini kaydeden Hür, yangın gecesini unutamadığını lisana getirdi.
Serbest, odasının otelin ikinci katında olduğunu aktararak, “Gece sese uyandım, arkadaşımız uyandırdı, saat yaklaşık 02.45-03.00 üzereydi. ‘Yangın var’ diye bağırışlar vardı. Çıktığımızda her taraf dumandı zati. Panikle ne yapacağımızı şaşırdım. O kadar dumanlıydı ki nefes alamıyorduk, gözlerimiz görmüyordu. Ben kendim elleyerek çıktım, az çok yolu bildiğim için. Çıktık garaja hakikat. Garajın kapısı kapalıydı. Garaj kapısını kaldırmaya çalıştık 15-20 kişi. Akabinde dışarıya attık kedimizi. O vakte kadar çok fazla alev yoktu, dumandı. Ben 03.30’da çıktım dışarı. Yaklaşık yarım saat ya da 40 dakika içerde cebelleştik üzere bir şey.” diye konuştu.
Serbest, dışarıya çıktığında otelin alevler içinde olduğunu, insanların odaların camlarından yardım istediğini gördüğünü belirtti.
“YANGIN MERDİVENLERİNİN KAPISI TAHTAYDI”
Mustafa Hür, itfaiyenin yaklaşık bir saat sonra olay yerine geldiğini, oteldekilerin kurtulmak için pencerelerden atladığına şahit olduğunu kaydederek, “Bazılarını kurtarma bahtımız oldu, kimilerini kurtaramadık. Onlar atlamadan evvel altlarına yatak atıyorduk. Atlayanlara denk getirmeye çalışıyorduk.” dedi.
Otelde yeteri kadar yangın tedbirinin olmadığını savunan Özgür, şöyle devam etti:
“Otelde yangın dedektörü vardı lakin çalışmıyordu. Yangın tüpü görmedim sayılır. Bir bildiğim kadarıyla aşçıbaşının ofisinin önünde vardı. Diğer hiç görmedim. Sulama sistemi yoktu otelde. Yangın merdiveni vardı fakat aslında orayı işçi kullanıyordu. İhtar levhaları vardı ancak ışıklandırması yetersizdi. Yangın merdivenlerinin kapısı tahtaydı. Kapıların büyük ihtimalle bir tanesi yanınca duman içeri girdi.”
“CEHENNEMİ YAŞADIK”
Serbest, bir daha Kartalkaya’ya gitmek istemediğini lisana getirerek, “Ben ölmediğime pişmanım zira o çığlığı duysanız… Kendi babası çocuğunu atıyor. Siz yaşayabilir misiniz bu türlü bir şeyi? Herkes kendi canını ortaya koydu. Bir umut olarak atladı herkes. Can pazarıydı orası. Çığlık çığlığaydı her taraf. Yardım edemiyorsun, yalnızca bakabiliyorsun. Edebildiğin kadar ettin lakin daha fazlasını yapamıyorsun. Girip de alamadan çıkmak da vardı. Her taraf dumandı. Cehennemi yaşadık.” sözlerini kullandı.
