Her nefesin değerini bilmeli
Müjde Işıl – Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı türüyüz. Her gün hayatımızdan bir 24 saati harcarken güya sonsuza kadar vaktimiz varmışçasına yaşamayı geciktiriyoruz. Boş şeylere üzülüyor, kefenin cebi olmadığını unutuyor, sevdiklerimizin daima yanımızda olacağını varsayıyoruz. Vakit akıp gidiyor, öleceğimizi bile bile o vaktin değerini bilemiyoruz. “The Life of Chuck/Chuck’ın Hayatı” bunu hatırlatan filmlerden…
“Chuck’ın Hayatı” Stephen King’in 2020’de yayımlanmış “If It Bleeds” isimli kitabındaki birebir isimli kısa hikayeden uyarlandı. Kitaptaki dört kısa hikayeden biri olan “Mr. Harrigan’s Phone”un sineması de üç sene evvel vizyona girmişti. “Chuck’ın Hayatı” pek de King’den beklenmeyecek derecede duygusal istikameti ağır basan, birtakım taraflarıyla bir nevi ‘kendini âlâ hisset’ sineması. “Esaretin Bedeli” ve “Yeşil Yol” ile benzeşen tarafları var, nostaljik ancak çok daha duygusal. “Chuck’ın Hayatı”nın yönetmeni ve senaristi Mike Flanagan daha evvel iki King uyarlamasına imza attı: “Gerald’s Game” (2017) ve “Doctor Sleep” (2019).
“Chuck’ın Hayatı” üç kısımdan oluşuyor. Birinci kısımda kendi hâlinde bir öğretmen olan Marty’nin dersi sırasında büyük zelzeleler sonucu internetin çöktüğünü öğreniyoruz. Sonrasında kentte “Charles Krantz: 39 Şahane Yıl! Teşekkürler Chuck!” yazan reklam panoları çıkıyor karşımıza. Charles Krantz’ın emekliliği için ilan veren kibirli biri olduğunu zannediyor herkes. Sonraki iki kısımda Chuck ile tanışıyoruz ve bu ilanların neden verildiğini adım adım keşfediyoruz.
Filmin birinci kısmında sakin bir kıyamet kıssası var. Herkesin öleceğini kabullenmesi, olağanüstü diyaloglarla anlatılmış. Yalnızca bu kısım tek başına bir sinema olabilirmiş. İkinci ve üçüncü kısım ise ferdî hikayeye odaklanıyor. Aslında tüm kıssa tersten anlatılıyor. Yani Chuck’ın çocukluğunu tanıdığımız son kısım, kıssanın birinci kısmı. İkinci kısımda yetişkin Chuck’ı gösteriyor sinema bize. Marvel kozmosunun Loki’si Tom Hiddleston’tan, Mads Mikkelsen’in “Druk”un finalindeki efsanevi dans sahnesini anımsatan bir performans izliyoruz. Son kısımda ise çocuk Chuck’ın yaşadığı travmalara geçiyoruz. Yetişkin Chuck hakkında pek bir şey öğrenmiyoruz ve onun için vaktin ve vefatın ne manaya geldiğini bilmiyoruz. Lakin birinci ve üçüncü kısımların duygusallığı o kadar ağır ki ikinci kısmın ‘süs’ üzere durması, bu büyüyü bozamıyor. Son kısım ile birinci kısım ortasında tıpkı diyalogları duymak, karakterlerin kesişmesini izlemek, yapbozun kesimlerini tamamlıyor. Sinema, ne kadar uzun ya da kısa olacağını bilsek de bilmesek de hayatımızın elimizdeki tek cevher; hayallerimizden vazgeçmeye, sevdiklerimizden vaktimizi esirgemeye değmeyen bir seyahat olduğunu hatırlatıyor. Hüngür hüngür ağlatmıyor fakat yüreğimizi ve aklımızı biraz kurcalayıp sakince köşesine çekiliyor.
Filmin başkahramanını canlandırıyor üzere görünse de Tom Hiddleston’dan fazla Chiwetel Ejiofor ve yılların üstadı Mark Hamill tartısını koyuyor oyuncu takımında. 58 yaşındaki Mia Sara’nın, Tom Hiddleston yalnızca 14 yaş büyük ve Jacob Tremblay’den 40 yaş büyük olmasına karşın büyükanneyi oynaması da cinsiyet eşitsizliğine bir örnek olarak kayıtlara geçiyor.
Gecikmeli Oscar yarışı
Önemli bir not da sinemanın ödül seyahatiyle ilgili… “Chuck’ın Hayatı” geçen sene Toronto Sinema Festivali’nde “Emilia Pérez” ve “Anora”yı geçerek Halkın Seçimi Ödülü’nü kazandı. Ekseriyetle bu mükafatı kazanan üretimler birkaç ay sonra Oscar’larda En Güzel Sinema adaylığına koşar. “The Fabelmans”, “Belfast”, “Nomadland” gibi… Ancak Halkın Seçimi Mükafatı, “Chuck’ın Hayatı”nı öncülleri üzere ödül yarışmacısı olarak konumlandırmadı; tam bilakis rakipleri “Emilia Pérez” ve “Anora” ödül dönemine damga vurdu. Bakalım bu yılın Oscar yarışına girip muvaffakiyet kazanabilecek mi?
