Hepimizin ‘terapi’ye gereksinimi var
Efnan Atmaca – Eskiler “Terzi kendi söküğü dikemez” ya da “Mum tabanına ışık vermez” derler. Daima merak etmişimdir sanki terapistler kendi ruh sıhhatlerini korumak için nasıl formüller kullanıyorlar. “Terapi” isimli oyun bu soruyu cevaplıyor. Başrollerini Gamze Süner Atay ile Begüm Kütük Yaşaroğlu’nun paylaştığı oyunun muharriri Can Çelebi, yönetmeni Yunus Emre Bozdoğan. Teoman da oyunun tema müziklerini üstleniyor. Oyun Teoman’ın sesiyle başlayınca nereye gideceğine dair ipuçları verse de her daim şaşırmaya hazır olun. Tam çözdüm derken “Terapi” yeni bir düğüm koyuyor zira önünüze.
Kimlikler değişiyor
Gamze Süner Atay, birinci gençliğini geride bırakmış, 50’li yaşlarında bir psikiyatr olarak çıkıyor seyirci karşısına. İşini çok sevdiği belirli olmakla birlikte usandığı, yorulduğu da veriliyor oyunda. Bu ayrıntısı çok sevdim. Zira bütün gün insanların kimine nazaran büyük kimine nazaran küçük kaygılarını dinleyen birinin yorulmasının ve hatta sıkılmasının ne kadar doğal olduğunun altı çiziliyor. Böylece seyirci de psikiyatrın sıradan, herkes üzere etten kemikten ve tahammülden oluşan biri olduğunu anlıyor, bu kabulle dinliyor onun öyküsünü. Öte yandan eşiyle sıkıntıları olduğunun ipuçları sunuluyor. Son seansa gelen danışan daha birinci dakikadan onu ne kadar yoracağını gösteriyor. Gösterişli, saf, heyecanlı bir genç bayan bu danışan. Psikiyatr onun kaygısını anlamaya çalışırken çok zorlanıyor. Zira koldan kısma atlayan ve bir türlü tam olarak ne yaşadığını anlatmaktan kaçınan biri. Birebir vakitte çok samimi. Psikiyatrı tanımak, ona yakın olmak istiyor. Ondan akıldan çok şefkat almak peşinde. Yavaş yavaş duvarlarını kaldırıp asıl problemini anlatmaya yanaşıyor danışan. O anlattıkça yalnızca sorunu değil farklı gerçekler de açığa çıkmaya başlıyor. An geliyor terapist ile danışan yer değiştiriyor. İki bayanın, üstelik birbirinden epey farklı ve hiç de uygun koşullarda tanışmayan iki bayanın tüm önyargılardan azade birbirlerine takviye seansına dönüşüyor bu terapi.
“Terapi”, bugün ve 19 Mart’ta DasDas İstanbul’da, 11 ve 12 Mart’ta Soho House’ta, 17 Mart’ta BabaSahne’de ve 26 Mart’ta Uniq Box’ta izlenebilir.
‘Seyirciye inanç hissi veriyor, dahası rahatlatıyor’
Kadın dostu bir oyun terapi. Bayanları birbirlerine dayanak olmaya çağıran bir öykü anlatılıyor sahnede. Yazarı ve yönetmeni erkek olmasına rağmen hemcinslerine hiç acımamışlar. Onların yaptıkları yanlışları az da olsa mazur göstermek ismine hiçbir uğraşa girmemişler. Oyundaki iki bayan da hem doğruları hem kusurlarıyla kendilerini ortaya koyuyorlar. Eksik yaptıklarını kabul edip pişmanlıklarını lisana getirseler de aslında kusurun eksik değil fazla yaptıklarında olduğunun altını çiziyorlar. Gamze Süner Atay’ın, psikiyatr karakterinde bilhassa kadınsal seçimlere eleştirisi dikkat çekiyor. Psikiyatr; estetik aykırısı, doğallığın savunucusu bir duruş gösterirken bunun yanlış mı hakikat mu olduğunu sorguluyor. Aslında erkeklerin bayanlara dış görünüşleriyle ilgili kendilerini berbat hissettirmesine karşı bir sitem kelamları. Zira bayanlar esasen hoşluğun bir hal sorunu olduğunu biliyorlar. İki bayan da sırayla terapi koltuğuna oturduklarından sebep hiçbir zayıflıklarını gizlemiyorlar. Bu da seyirciye itimat hissi veriyor, dahası rahatlatıyor. Ve iki bayan dayanışarak iyileşeceklerini anlıyorlar. İşte bu en hoş bildiri. Lakin olağan bu dayanışmaya onları Teoman’ın sesinin yönlendirmesi manidar. “Terapi” bildirisini yerinde veren, dürüst, yumuşak, parmak sallamayan, ‘illa sert sözlerle ya da tenkitlerle değil gülümsemeyle de toplumsal yaralara parmak basılır’ diyen bir oyun. Gamze Süner Atay ile Begüm Kütük Yaşaroğlu da özverili performanslarıyla bu iletisi güçlendiriyorlar.
