Hayatta eksik olan
Müjde Işıl – Venedik Sinema Festivali’nde oldukça konuşulmuştu Nicole Kidman’ın “Babygirl”deki performansı. En Âlâ Bayan Oyuncu seçilmesi ancak annesinin vefatı nedeniyle merasime katılamaması da gündem olmuştu. Kidman’ın yakın devirde gündeme gelen bir amacı de vardı: Genç sinemacılara takviye vermek ve dayanışmak için bayan direktörlerin sinemalarında rol almak. Hollandalı sinemacı Halina Reijn imzalı “Babygirl” de bu kararın sonuçlarından.
Filmin merkezinde, hayatında her şeye sahip görünen Romy var. Tiyatro yönetmeni kocası ve iki kızıyla konforlu bir yaşama sahip. Çalıştığı şirketin CEO’su olarak iktidar sahibi de. Bir gün şirkete gelen Samuel isimli genç stajyerin kendisini mentor olarak seçmesi ile ikisi ortasında karşı koyamadıkları bir çekim başlar.
“Babygirl” bir bayanın kaleminden ve gözünden bir bayan kıssası olarak öne çıkan bir sinema. Maddi, mevki ve ailevi açıdan doyuma ulaşmış bir bayanın cinsel arayışları, bir bayan direktörün elinde farklı bir bakış açısına kavuşuyor mu? “Babygirl”ün bize sordurttuğu asıl soru bu. Halina Reijn, zekice alanlar açmış aslında senaryosunda. Örneğin Romy’nin yapay zekâ kullanan bir işin başında olması fakat kendi dilekleriyle, hisleriyle başa çıkamaması tezat bir durum yaratıyor. Bayan dayanışmasının bazen menfaat birliğine dönüşmesini ve bir bayan, hayatının denetimini eline aldıysa şayet, karşı iktidara boyun eğmeyeceğini, ortaya serpiştirilmiş ayrıntılarla ya da cümlelerle tabir ediyor. Fakat bu zekice dokunuşlar sinemanın merkezine ulaşamıyor bir türlü.
Kontrolü elinde tutuyor
“Babygirl” ruhsal tansiyon ve erotik tansiyon ortasında gidip geliyor. Samuel’in, Romy’nin konutuna gelişi ile güzelce yükselen lakin tepe yapamayan tansiyon, ‘80’lerin, ‘90’ların “Fatal Attraction/Öldüren Cazibe”, “Basic Instinct/Temel İçgüdü” üzere klasikleşmiş sinemalarını andırıyor üzere. Lakin onlardan esas farkı; bayanın bu sefer bağlantıdaki erkeğin hayatını mahveden bir tehdit olmaması. Romy iktidar, yani denetim elindeyken toplumda edindiği saygınlığı, denetimi bırakıp da diğer birinin isteklerine boyun eğdiğinde hem bundan zevk alıyor hem de ‘patron’ pozisyonuna zeval getirmek istemiyor. Lakin sinemanın yalnızca cinsel doyuma odaklanması, karakterlerindeki dönüşümü ya da dönüşümsüzlüğü üzerine net bir kelamı olmadığını gösteriyor.
Nicole Kidman yıllar önce Stanley Kubrick imzalı “Gözleri Büsbütün Kapalı”da emsal ve derinlikli bir karaktere hayat vermişti. “Babygirl”de de sıkıntı bir rolün altından muvaffakiyetle kalkıyor aslında. Lakin bir sinema, yalnızca oyuncusuna bel bağladıysa ve sinemada geriye yalnızca oyuncunun performansı kalıyorsa, sinemanın öteki ögelerinde eksiklik var demektir. Bayan bakışının farklılığını ayrıntılıca dolduramayan, sırtını Nicole Kidman’a yaslayan kolaycı yaklaşımıyla “Babygirl” erotik/psikolojik tansiyon çeşitlerinde de bayan kıssası anlatılarında da kalıcı iz bırakmaktan uzak bir imal.
