Havada, karada, denizde daima Tom Cruise
Müjde Işıl – ‘60’ların, ‘70’lerin tanınan birçok dizisi sinemaya aktarıldı ancak “Mission: Impossible” kadar tesir yaratanı olmadı. Yaklaşık 30 sene evvel vizyona giren birinci sinema, seriye evrilerek aksiyon sinemasının şahikasına, o vakte kadar geleceğin güçlü karakter oyuncusu olacağına kesin gözüyle bakılan Tom Cruise ise aksiyon yıldızına dönüşecekti. Geçen 30 sene içinde direktörler değişti, kıssadaki berbat adamlar değişti, Ethan Hunt’ın grup arkadaşları değişti ve Cruise’un dublörsüz aksiyon gösterileri da değişti; serinin her sinemasında daha da göz kamaştırdı. Ve geldik sekizinci filme… “Mission: Impossible-The Final Reckoning/Mission: Impossible-Son Hesaplaşma”nın, serinin son sineması olabileceği söyleniyor. Sinema buna hem ‘evet’ hem ‘hayır’ diyor.
Duygusal ve hüzünlü
Yedinci sinema olan “Mission: Impossible-Dead Reckoning Part One/Mission: Impossible-Ölümcül Hesaplaşma Birinci Bölüm” ile sekizinci sinema, serinin evvelki sinemalarından farklı olarak iki kısma ayrıldı. Merkezinde her vakit teknolojiyi yerleştiren seride bu sefer baş düşman da yapay zekâ oldu. Tom Cruise’un son iki sinema ile birebir devri kapsayan “Top Gun: Maverick”te de birebir motivasyona sarıldığını görüyoruz: Teknoloji bir yere kadar; analog sistem gün gelir can dostu olur ve insanlığı, insanın hisleri kurtarır. Evvelki sinemada ve “Mission: Impossible-Son Hesaplaşma”da Ethan Hunt, yapay zekânın gücünün hiçbir devlet ya da şahsa devredilmeyip yok edilmesini savunuyor bu yüzden.
Yaklaşık üç saat uzunluğundaki sinema iki farklı biçime sahip. Birinci yarısı neredeyse aksiyonsuz, ruhsal tansiyon odaklı ilerliyor. Ethan Hunt’ın en heyecansız ve en karamsar hâline şahit oluyoruz. Sinemanın psikolojisi bu açıdan Bond’un “Casino Royale” ve “Skyfall”daki ‘dibi görmüş’ hâliyle benzeşiyor. Hayatını, sevdiklerini ve insanlığı muhafazaya adayan Ethan Hunt’ın artık en yakınlarını kaybetmesi, duygusallığı körüklüyor. Muhtemelen serinin en duygusal, hüzünlü sineması bu. Sekizinci sinemanın, serinin sonu olup olmadığı da buna paralel olarak iki ortada bir derede kalıyor. Sinemanın yani Hunt’ın karamsar ve hatta yılgın haline bakılırsa evet, bu son olabilir. Sinemanın final yaptığını, bilhassa birinci sinemadaki iki karakterle kurduğu güçlü bağ ile de ikna olmak mümkün. Senaryonun en başarılı tarafı da serinin geçmişiyle kurduğu bağ. Eski sinemaları yad ederek serinin hatıratına hürmet duruşunda bulunuyor.
Zoru seviyor, zoru deniyor
Filmin ikinci kısmında ise alıştığımız aksiyon sahneleri hâkim. Şimdiye kadar havada ve karada türlü macerayı deneyen Cruise, bu sefer sudaki kısma çok odaklanmış. Cruise’un daima koştuğu, düşmanlarını devirdiği fizikî eforunu görmek isteyen seyirci için bu kısım o kadar heyecan yaratmıyor açıkçası. Üç saatlik sinemada, aksiyon olarak uçak sahnesi öne çıkıyor ki o da Cruise’dan beklediğimiz üzere tezli. Lakin öncülleri üzere sinemanın geneline yayılan bir aksiyon fırtınası yok bu sefer. Tek sinemaya sığabilecek bir macerayı iki sinemaya bölmenin tartısı yansımış. Finalde, serinin burada bitmeyebileceği ihtimali ise nostalji ile birlikte geriye kalan en müspet his oluyor.
Sekizinci sinemanın üç saate yaklaşan müddetiyle serinin en uzun sineması. Yeniden de perdeden gözünü ayırmadan ve sıkılmadan geçiyor bu müddet. Zayıf senaryosuyla serinin en güzellerinden değil fakat aksiyon sinemasına bağlılığına ve verdiği epey emeğe baktığımızda Cruise sonsuz saygıyı hak ediyor. Artık neredeyse unutulan “Sinema, sinemada izlenir’ mottosunu savunan seçkin sinemacılardan. Zoru seviyor, zoru deniyor. O emeği ve heyecanı izlemek için salonları dolduracağız yeniden. Cruise’un da “Mission: Impossible” serisinin de ömrü uzun olsun.
Serinin en iyileri
1. “Mission: Impossible-Fallout” (2018)
2. “Mission: Impossible-Rogue Nation” (2015)
3. “Mission: Impossible” (1996)
4. “Mission: Impossible-Ghost Protocol” (2011)
5. “Mission: Impossible-Dead Reckoning” (2023)
6. “Mission: Impossible-The Final Reckoning” (2025)
7. “Mission: Impossible III” (2006)
8. “Mission: Impossible II” (2000)
