Aşık Veysel’in fotoğrafçısı bilinmeyenleri anlattı: Bunu duymuş ve çok üzülmüştü
25 Ekim 1894 yılında Sivas’ın Şarkışla ilçesinde dünyaya gelen ünlü halk ozanı Aşık Veysel’in yakın dostu olan ve kendisinin fotoğraflarını çeken 67 yıllık gazeteci 82 yaşındaki Yücel Yönal, ünlü ozanın ömrüne dair bilinmeyenleri paylaştı.
Veysel’le 1957 yılında tanışan Yönal, 16 yıl içinde süren dostlukları boyunca biriktirdiği anılarını anlatarak, Aşık Veysel’in Sivas’ın dünyaya açılan penceresi olduğunu vurguladı.
“AŞIK VEYSEL SİVAS’IN DÜNYAYA AÇILAN PENCERESİYDİ”
Arkadaşlarının kendisine ‘Takıldın bir âmânın peşine gidiyorsun’ dediğini anlatan Yönal, “Âşık Veysel’le 1957 yılında tanıştım. Sivas Atatürk Caddesi’nde bir iş hanı vardı ve üstü oteldi. O periyot çalıştığım yerin işvereni o yıllarda Sivaslı âşıklardan otel parası almazdı. Sivaslı âşıklar Sivas’ı dünyaya tanıtıyor diye 3 gün o otelde konaklama hakları vardı. Ben de o periyotlarda tanıştım, daima giderdim yanına. Arkadaşlarım bana ‘Takıldın bir âmânın peşine gidiyorsun’ derlerdi. Dostluğumuz 16 yıl devam etti. Bu yıllar içerisinde çok fazla anı biriktirdik. Sivas’a geldikçe daima beni ziyaret ederdi. Ben de Sivas’a gelen sanatkarları onun köyüne, yanına götürürdüm. Bundan büyük gurur duyardım. Aşık Veysel, Sivas’ın dünyaya açılan penceresiydi. Zira kendisi lakin olarak 10 yaşında sazla tanışarak, son nefesine kadar bunu sürdürdü. Eşi Gülizar Hanım’ın bize yapmış olduğu tereyağlı bulgur pilavının ve pezik turşusunun tadı damağımda” dedi.
“KENDİSİNİ DİLENCİ ZANNETMİŞLER, BUNA ÇOK ÜZÜLMÜŞTÜ”
Aşık Veysel’in Ankara’ya gidebilmek için günlerce yürüdüğünü söyleyen Yönal, “Ankara’ya sazını kelamını dinletmeye giderdi. İrtibat araçları olmadığından ötürü Ankara’ya gidebilmek için günlerce yayan gittiğini bana tekraren söyledi. Yeniden bir defa Ankara’ya saz teli almak için gittiğinde Ulus Rüzgârlı Sokağa girecekken kendisini dilenci zannediyorlar ve sokağa sokmak istememişler. Tekrar öbür bir gün bir dolmuşa binmiş. Gençler kendisine yer vermiş. Orada kendini bilmez birileri ‘Artık jenerasyon de değişti, insanlara değil dilencilere yer veriyorlar’ demişler. Bunu da duymuş ve çok üzülmüş. Âşık Veysel, Sivas’ın dünyaya açılan penceresiydi. Onu dünya tanıdı. Yıllarca büyük bir gururla onun fotomuhabirliğini yaptım. Kendisi hayatını kaybetmeden 48 saat evvel gittim, kendisini ziyaret ettim. Dönüşte periyodun valisini ziyaret edip, ‘Durumu âlâ değil’ dedim. Sonraki gün vali ile birlikte kendisini ziyaret etmek için yola çıktık. Vali bey kendisini incitmemek için ‘Ölünce seni nereye gömelim’ diye soramadı, dışarı çıkıp oğluna sordu. Kendisi de oğluna ‘Zararım da, faydam da bu köye olsun. Beni buraya gömün’ demiş. Ben Âşık Veysel’in ismi yaşatılsın diye haberler, yayınlar yaptım. Bunların üzerine 28 yıl sonra İstanbul Gülhane’ye anısı kondu, Şarkışla ilçesine anıtı dikildi. Türk edebiyatına 400’den fazla fotoğraf kazandırdım. Şimdilerde fotoğraflarım bilinçsizce birtakım bireyler tarafından kendi arşivleri olarak kullanılıyor, bu da beni çok üzüyor” biçiminde konuştu.
