Eskilere Parıltı yağıyor

Müjde Işıl – Hollywood’un ve hatta genel olarak dünya sinemasının mevzu düşüncesi çektiği malumumuz. Seri sinemalar ve yine çevrimler her vakit can suyu olageldi, bazen kalitesini koruyamasa da… Fakat pandemiden beri daha da barizleşti bu durum. Tom Cruise’un 1986 imali “Top Gun”dan 36 yıl sonra rolüne geri döndüğü devam sineması “Top Gun: Maverick” pandemide sinema salonlarını doldurdu. Tim Burton da 36 yıl sonra “Beterböcek”e devam sineması çekti. Ridley Scott, Oscar’lı “Gladyatör”den 24 yıl sonra birebir kıssayı farklı oyuncularla anlattı.

Animasyonlarda da durum farklı değil. “Ters Yüz 2” geçen yılın en çok gişe yapan sineması oldu. Onlarca yıl sonra “Lilo ve Stitch” ile “Ejderhanı Nasıl Eğitirsin”in canlı aksiyon tekrar çevrimleri de gişede kusursuz sonuçlar aldı, hatta “Lilo ve Stitch” bu sene bir milyar gişe sonunu geçen birinci Hollywood imali unvanını kazandı. Yakında vizyona giren “Jurassic Park” serisinin yedinci sineması ve çelik adam efsanesini tekrar başlatan “Superman” de seyircide güçlü karşılık buluyor.

İşin daha da ilginci, son devirde sinemalarımızda eski ve çağdaş klasiklerin art geriye yine vizyona girmesi ve neredeyse yepisyeni sinemalardan daha çok izlenmesi. “Baba”dan “Star Wars” ve “Se7en”a, “Teminatör”den “Yıldızlararası”na kadar… Bu sene 50. yılını kutlayan “Jaws” da sırada…

Risk almıyorlar

Pandemi sonrası devirdeki izleme alışkanlıkları ve seyircinin beklentilerinde değişim göze çarpıyor. Aslında epeyce yaygın olan cep telefonuyla vakit geçirme mühleti de düzgünce artmış durumda. Görünen o ki, seyirci fazla dikkat sarf etme zahmeti çekmeyeceği, tıpkı toplumsal medyada birkaç cümlelik paylaşımlar üzere süratli ve tanıdık kıssaları izlemeyi tercih ediyor daha çok. Tekrar çevrimlerde ya da seri sinemalarda ana kıssa zati bilindiği için konsantrasyon zaruriliği azalmış oluyor. Doğal yeni kıssaları izleyip beğenmeme, vaktini ve bilet parasını boşa harcama riskini almaktansa bilinen ve zati beğenilmiş kıssaları izlemenin yarattığı konfor alanı da yadsınamaz. Seyirci yenilerden daha çok, aşina olduğu karakterle ve evrenlerde olmayı tercih ediyor. Eskiyi ısıtıp tekrar seyirci önüne koymak da yaratıcılık sorunu çeken stüdyoların kurtarıcısı oluyor. Çünkü stüdyoların en önemli zorluğu, izleyicileri aşina olmadıkları öyküleri izlemeye ikna etmek. Eskiler üzere izleyiciyi yakalayacak kadar heyecan verici yeni işler çıkaramıyorlar. “F1 Filmi” üzere istisnalar var lakin onun kahramanları da yeni nesil için ‘eski moda’ karakterler mesela.

Eski ve çağdaş klasiklerin gişede tatmin edici sonuçlar alması da bununla benzeri nedenlere dayanıyor. Vakti vaktinde o sinemaları sinemada izlemiş eski nesil, sevdiği sineması yine perdede izleyerek nostalji yaparken yeni nesiller da klasikleri sinemada güzel teknik şartlarda izleme tecrübesinden yoksun kalmak istemiyor doğal olarak.

Belli ki seyirci de üretimciler da ‘yeni’ ile risk almak istemiyor. Esasen eskiler de hayal kırıklığı yaratmıyor genelde. Münasebetiyle önümüzde, yeni öykü ve kahramanlar yerine eskileri çokça izleyeceğimiz uzun bir süreç var üzere görünüyor.

Ne kadar hasılat yaptılar?

■ “Ters Yüz 2”: 1 milyar 698 milyon dolar

■ “Top Gun: Maverick”: 1 milyar 495 milyon dolar

■ “Lilo ve Stitch”: 1 milyar 007 milyon dolar

■ “Jurassic World: Yine Doğuş”: 647 milyon dolar

■ “Ejderhanı Nasıl Eğitirsin”: 580 milyon dolar

■ “Gladiator II”: 462 milyon dolar

■ “Beterböcek Beterböcek”: 452 milyon dolar

■ “Superman”: 406 milyon dolar

■ “Star Wars: Episode III” (20. yıl yine vizyon): 55 milyon dolar