Aronofsky kabahat dünyasında
Müjde Işıl – Darren Aronofsky, ‘90’ların sonundan itibaren kendi lisanını ve cihanını oluşturmuş sinemacılardan. Ruhsal açıdan sıkışmış karakterlerinin gelgitlerini gerçeküstü, yer yer kâbusvari ögelerle anlatmakta pek yetenekli. Son vakitlerde ise sadeleşme tercihi ağır basıyor. Brendan Fraser’ı tekrar sinemaya döndürüp Oscar dahil birçok ödül kazandıran “The Whale/Balina”daki gibi… Yeni sineması “Caught Stealing/Suçüstü” de klasik bir Aronofsky sineması değil. Hatta kısaca özetlemek gerekirse Guy Ritchie’nin birinci devir cürüm sinemalarını anımsatıyor.
“Suçüstü” 1998’de geçiyor. Hank Thompson başarılı bir beyzbol oyuncusu iken trajik bir olay sonucunda alanlardan kopuyor. New York’ta kaldığı apartmandaki yan komşusu, kedisini ona bırakıp birdenbire gidince Hank kendini kabahat dünyasının ortasında buluveriyor. Senaryolarını kendi yazsa da uyarlamalara açık Aronofsky. “Suçüstü” de Charlie Huston’ın 2005 tarihli tıpkı isimli kitabından müellif tarafından senaryolaştırılmış. Başkahraman Thompson’ın yer aldığı “Six Bad Things” ve “A Dangerous Man” adlı iki kitabı daha var.
Fiziksel savaş
Aronofsky kendisine nazaran oldukça ‘sade’ duran ve ortalama denebilecek bir kıssayı neden anlatmak istemiş? Başkahraman Hank Thompson’ın geçmişiyle ve kaygılarıyla yüzleşememesi onu cezbetmiş olmalı. Hank’in kendinden kaçak ve çaresiz hâli, Aronofsky karakterleriyle benzeşiyor. Lakin üslup olarak “Suçüstü” katiyetle bir Aronofsky sineması değil. Aronofsky bu cürüm kıssasına kendi imzasını atmamış, ‘gibi’ yapmayı tercih etmiş. “Suçüstü” kendi tarzının dışında birçok sinemacının sinemasıyla benzeşiyor. Frank Darabont’tan Guy Ritchie’ye kadar… Çünkü Hank’in sıkışmışlığının getirdiği ruhsal sonuçları değil, hata hareketlerini takip etmeyi tercih etmiş Aronofsky. Bu yüzden (şimdikilerin yanında mütevazı sayılsa da) kendisine nazaran kanlı bir sinema denebilir. En yakınlarını teker teker kaybeden Hank’in duygusal yıpranmasından çok fizikî savaşını ön plana çıkarıyor. Bu da sinemanın standart sularda yüzmesiyle sonuçlanıyor.
Quentin Tarantino’dan Baz Luhrmann’a, Denis Villeneuve’den Ari Aster’e direktör skalasını güzelce genişleten Austin Butler, koleksiyonuna Aronofsky’yi de eklemiş. “Suçüstü”nün neredeyse tamamı boyunca yakın yüz çekimlerindeki Butler, kameranın çok sevdiği simalardan olduğunu yeniden ispatlıyor. Lakin bu sefer ondan rol çalan bir oyuncu daha var: Kedi Tonic (gerçek adı). Russ rolündeki Matt Smith ise tıpkı bir Guy Ritchie sinemasından çıkmış üzere. Regina King ve Zoë Kravitz’in de rol aldığı sinemada Hank’in çok sevdiği annesinin kim olduğunu görmek de güzel bir sürpriz.
“Ordular! Birinci maksadınız Akdeniz’dir”
Yönetmen İbrahim Soyer, senarist ve animatör İbrahim Kiraz ile üretimci Bülent Cebeci’nin imzasını taşıyan “Büyük Zafer”, ‘Türkiye’nin birinci realistik animasyon filmi’ ibaresiyle vizyona giriyor. Animasyon, 26 Ağustos’ta Kocatepe’den başlayıp 30 Ağustos 1922’de Dumlupınar’da zaferle sona eren; bir milletin dirilişini, bir başkanın dehasını ve savaş meydanında buluşan baba ile oğulun yürek burkan kıssasını anlatıyor. Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde yürütülen bu destansı çabada, yıllarını cephelerde geçiren Çetmili Kara Ali Çavuş, uzun vakit sonra birebir cephede savaşan oğlu Mehmet’le karşılaşır. Fakat bu kavuşma, cephe gerisinde değil; top sesleri ortasında, kısa bir vedayla gerçekleşir. “Ordular! Birinci amacınız Akdeniz’dir, ileri!” buyruğuyla kazanılan zafer yalnızca bir askerî muvaffakiyet değil, birebir vakitte hür yaşamaktan vazgeçmeyen bir milletin yine doğuşudur.
