Batsın bu dünya
Galatasaray’a teknik yönetici olarak geldiği birinci dönem; 1984-85’ti. Başlangıç, tam manasıyla hayal kırıklığı oldu. Ligdeki birinci müsabakasında, İstanbul’da, Denizlispor’a 1-0 mağlup olarak işe başladı. Balkan Kupası’nda Yunan ekibi Iraklis’ten beş yedi. (5-1)
O dönem; Fenerbahçe, Beşiktaş, Trabzonspor ve Ankaragücü’nün ardından ligi 5. olarak tamamladı. Buna karşın Galatasaray, “git” demedi. Bir dönem sonra da yeniden şampiyon olamadı. Tek farkı, namağlup ikinci olarak tarihe geçti.
Türkiye’de şampiyonluk dışında her şeyin başarısız sayıldığı bir ortamda, iki dönemi doruğun dışında tamamladı periyodun “Special one”ı Jupp Derwall… Lakin, iki yıllık sabrın karşılığını, üçüncü döneminde şampiyon olarak verdi “o koca Alman”… Üstelik, “işim bitti, gidiyorum” demedi, Galatasaray da, “güle güle” hiç demedi.
Bu defa teknik yönetici değildi, ancak “Büyük Mustafa”dan, büyük teknik adam Mustafa Denizli’ye geçişine omuz atacaktı Derwall… Ayrıldığında ise, kendisi çoktan Galatasaray’ın da efsanesi olmuştu bile…
1987-88 döneminde Beşiktaş’ın teknik yöneticilik koltuğuna oturdu, lig bitiminde ikinci olup, şampiyonluğu avucunun içinden kaçırdı.
Bir sonraki dönem, Onursal Lider merhum Süleyman Seba’nın deyişiyle tekrar “şerefli ikincilik” geldi. Buna karşın hoca değişmedi. Sabrın sonunun selamet olduğu elbette ortaya çıkacaktı. Çıktı da… 1989-90 döneminde şampiyonluk onunla gelmiş, bir sonraki dönemde da zafer yenilenmişti. 1991-92’de namağlup tek şampiyon olarak tarihe geçmişti Beşiktaş… Üç yıl art geriye gelen zaferlerin akabinde Galatasaray ile tıpkı puana sahip oldu fakat “şerefli ikincilik”e tamah etti Kartal… Beşiktaş’ın başında tekrar tıpkı isim vardı: İngiliz Gordon Milne…
Bugün, – UEFA Avrupa Ligi’ndeki sonuçlardan bağımsız olarak söylüyorum- dünyanın en uygunları ortasında gösterilen Portekizli Jose Mourinho, Fenerbahçe’nin başında 10. haftaya girilirken tartışılıyorsa, dönem başında Harika Kupa ve 5 gollü Galatasaray galibiyetinin akabinde göklere çıkarılan Hollandalı Giovanni van Bronckhorst, Olympique Lyon galibiyetiyle kredi buluyorsa, hatta ve hatta, iki şampiyonluğa karşın, dönem başında biraz tökezleyen Okan Buruk için, darağacı kurulmaya çalışıldıysa, “Batsın bu dünya!”
Henüz 9. dakikada Mourinho’nun tazminatı bile hesaplanıyorsa, buna birinci “dur” diyecek, Fenerbahçe Başkanı Ali Koç olmalı… Zira, “kazanmak” ile “kaybetmek” ortasında arafta Koç… Portekizli kaybederse o da kaybedecek. Yalnızca o mu? Fenerbahçeli de kaybedecek. Kayıp dönemlere bir yenisi daha eklenecek.
Sarı-lacivertli, şayet bir “devrim” istiyorsa, Mourinho üzerinden prim kasmaya çalışanlara bakmamalı, Lider Ali Koç da hocasını yalnız bırakmamalı… Son periyodun modası, “vurun” diyenlere, idare “durun” demeli…
Bu genel görünüm madalyonun bir yüzü… Oburu…
Kendini akıllı sanan birtakım ukalalar karşısında, küstahlığı ve özgün kibriyle terazinin kefelerini eşitlemeye çalışan Mourinho’nun, bu muhataplarından ne farkı vardır?
Karşısındaki gazetecileri ve yorumcuları, kendisini eleştirdikleri için küçümseyen bir dev(!), “Şimdi gazeteyi okuyup, onların söylediği kadroyu çıkaracağım” derken, aklınca espri yapmakta, hatta alay etmeye yeltenmekte…
Sadece o mu? Tahminen birçok kişinin gözünden kaçtı, efendilikte Türkiye’nin birinci 5’ine girebilecek Galatasaraylı Dries Mertens bile, kendisine, atılan gollerden sonra, neden bu kadar fazla gol yendiği sorulduğunda, “Bu durumu yeterli fark etmişsiniz” diyerek, bence o da dalgasını geçmekte…
Onlar mı çok küstah; biz, yani spor gazetecileri mi çok sığ ve yetersiz?
