Oynatmaya az kaldı
Müjde Işıl – Nicolas Cage’in filmografisinde delirme rotaları çok sık çıkar karşımıza. Son vakitlerde da bir nevi meydan okumaya girişerek farklı çeşitlerde ve birbirinden değişik karakterlerde izliyoruz kendisini. Münasebetiyle yaş alırken kendini zorlaması görülmeye bedel. Yeni sineması “The Surfer/Sörfçü” ile yeniden delirdiği rollerden birinde geliyor perdeye ve karakterine hayat verişi tekrar alkışlık. Üstelik sinema yalnızca başrol oyuncusunun performansına bel bağlamıyor. Gerçekten güçlü bir ruhsal tansiyon izlettiriyor bize.
Önce sinemanın isminden başlayalım. “The Surfer”, ‘suffer/acı çekmek’ ile kafiyeli ve sinema de bu iki sözün mana çatışması üzerine şurası. İsmini bilmediğimiz, orta yaşlardaki bir baba, oğluyla sörf yapmak için bir koya gerçek yola çıkıyor. Baba, Avustralya’nın o koyunda büyümüş fakat babası öldükten sonra annesi onu ABD’ye götürmüş. Yıllar sonra evlenip çocuğu olunca, babasının eski konutunu satın almak ve aile çemberini korumak istiyor. Lakin karısı öbür birisiyle evlenmek üzere ve oğluyla da bağlantısı sağlam değil, her ne kadar ona sörf üzerinden hayat dersi vermeye çalışsa da… Plaja inen baba-oğul, bir küme tarafından zorbalanıyor. Kendi ortalarında çete kuran küme üyeleri, plajın yalnızca oranın yerlilerine ilişkin olduğunu söyleyip baba-oğlu kovuyor. Konutunu geri almak için daha fazla para gerekmesi ve çete tarafından zorbalanması, babanın esasen sallantıda olan psikolojisini altüst ediyor.
Acı ve manevi eziyet
Lorcan Finnegan’ın yönettiği ve senaryosunu Thomas Martin’in yazdığı sinema, olayın acı ve manevi eziyet kısmına odaklanıyor. Babanın çete tarafından itilip kakıldıktan sonra geri dönüp hepsini tek tek haklamasını bekliyoruz, intikam sinemalarının klişelerine uygun halde. Lakin sinema o tarafa yani fiziki şiddete değil, ruhsal can çekişmeye yanlışsız ilerliyor. Babanın kendisiyle ve mevtini kabullenemediği babasının yasıyla gayretini izlettiriyor bize. Babanın delirme süreciyle park yerinde tanıştığı düşkün adamın kıssasını birbiriyle örtüştürüyor sinema. Babanın, aslında düşkünün ta kendisi mi olduğu yoksa nitekim delirdiği mi konusunda bizi ikilemde bırakıyor. Kamera hareketleri ve kadrajlar, ruhsal sarsıntıyı seyirciye de yaşatıyor. Direktör bu kısmı bilhassa uzun tutmuş. Çete üyelerinin, babanın cinnetinin birer birer kesimi olmasını izlemek nitekim asap bozucu. Çölde açlık ve susuzlukla boğuşan bir insanın gördüğü halüsinasyonlara dönüşüyor babanın yaşadıkları. Fakat direktörün bu noktada yaptığı seçim, seyirciyi ikiye bölecek cinsten. İma ettiği şeyi bırakıp kâbus yerine gerçek dünya ile devam etmesi ve sonrasında babanın kırılma noktası, öteki istikamette ilerlememenin handikaplarını beraberinde getiriyor. Klişelerden uzak durarak başlayan sinemanın klişelere bağlanması, finalin tesirini azaltıyor bu yüzden.
Nicolas Cage bu sefer yalnız değil
Filmde bir Nicolas Cage gösterisi izliyoruz. Yaş aldıkça içinden canavar çıkan bir oyuncuya dönüşmesini izlemek, sinemaseverler için hoş bir tecrübe. Lakin bu sefer pek de yalnız sayılmaz. Julian McMahon da ona eşlik ediyor. “Nip/Tuck” dizisinde ve 2000’lerin başındaki “Fantastik Dörtlü” sinemalarındaki performanslarıyla tanınan, Avustralyalı aktör McMahon’ın son sinemalarından “Sörfçü”. Geçtiğimiz aylarda kanser nedeniyle 56 yaşında yaşama veda eden McMahon’ın makûs adam performansı, sinemanın artılarından. Avustralya’nın yakıcı güneşi altında bir yılbaşı sineması izlemek de eforu.
