8 yaşında konuşamıyor, yalnızca havlıyor! Sinemaydı, gerçek oldu: ‘Sebebi anne ve abisi’
Derleyen: Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Yakın vakitte Tayland’ın Uttaradit eyaletinde bakımsız bir konuta giden polis takımları, karşılaştıkları görüntüyle adeta dehşete düştü. Evde, konuşmak yerine havlayarak bağlantı kuran 8 yaşında bir çocuk vardı. Çevresinde sırf köpeklerle büyüdüğü anlaşılan ve tek söz dahi konuşamayan çocuğun bu hale gelmesine ise annesi ve ağabeyinin neden olduğu ortaya çıktı. Andy Serkis’in yönettiği ‘Mowgli’ sinemasını aratmayan bu kıssanın gerisinde ise epey trajik bir hayat hikayesi yatıyordu.
6 köpek, 46 yaşındaki annesi ve 23 yaşındaki erkek kardeşiyle birlikte yaşayan çocuk, epeyce makûs şartlarda hayata tutunmaya çalışıyordu. Hudutlu beşerle temas halindeydi. Çocuğun aldığı eğitim ve toplumsallaşma seviyesi şimdi tam olarak bilinmiyor lakin uyuşturucu kullanan annesi ve ağabeyi, onu okuldan ve başka çocuklardan uzak tutuyordu. Çoğunlukla yalnızca köpeklerle kaldığı için havlayarak irtibat kuruyordu. Nedeni ise annesinin, para yahut yiyecek dilenmek için başka köylere ve tapınaklara gitmesi, birçok vakit çocuğu konutta köpeklerle yalnız bırakmasıydı.
Yerel okul yetkilisi Sophon Siha-ampai’ın, Pawina Hongsakul Çocuk ve Kadın Vakfı Başkanı Pawina Hongsakul ile temasa geçmesinin akabinde durum polise bildirildi. Çocuğun içler acısı bir durumda olduğunu söyleyen Hongsakul, “Konuşmadı, yalnızca havladı. Annesi, fiyatsız eğitim takviyesi aldığından bu yana okula gitmesine müsaade vermemiş, parayı alıp onu konutta tutmuş” dedi.
SOSYAL GELİŞİM AÇISINDAN ÖNEMLİ HALDE GERİDE
Çocuğun kendi yaşındaki öteki çocuklarla neredeyse hiç etkileşimi yoktu. Komşuları, annesi ve ağabeyinin uyuşturucu kullanımı nedeniyle çocuklarının küçük çocukla oynamasına ve ailesiyle bağlantı kurmasına müsaade vermediğini lisana getirdi. Yetkililer olay yerine vardıklarında, çocuğun kirli şartlarda, hudutlu insan temasıyla yaşadığını tespit ettiler. Çocuk konuşamıyordu ve toplumsal gelişim açısından önemli halde geride kaldığına dair belirtiler gösteriyordu. Konuşamadığı için çocuğun ne kadar eğitim aldığı da bilinmiyordu. Annesi çocuk için devletten fiyatsız yaklaşık 12 dolar (yaklaşık 490 lira) fiyatında eğitim takviyesi alıyordu lakin çocuğu okula göndermiyordu.
KURTLAR TARAFINDAN BÜYÜTÜLDÜ: DİNA SANİCHAR
Günümüzde yaşanan bu olay karşılaşılan birinci örnek değil. Gelişim yıllarını toplumdan başka geçiren çocuklara yabanî çocuklar deniyor ve çağdaş tarihte bu çeşit yaşamaya mahkûm edilen pek çok çocuk bulunuyor. Bu tıp olayların en ünlülerinden biri, Rudyard Kipling’in ‘Orman Kitabı’ isimli yapıtındaki Mowgli karakterine ilham veren Dina Sanichar’ın öyküsü. Sanichar, 1867’de avcılar tarafından bulunmadan evvel Hint ormanlarında 6 yaşına kadar kurtlar tarafından büyütüldü. Kurtlarla birlikte geziyor, onlar üzere davranıyor ve dört ayak üzerinde yürüyordu. Onu bulanlar birinci olarak ne gördüklerine mana veremedi.
Avcılar küçük çocuğu takip ettiğinde bir mağaraya girdiğini, kurtların ortasında kaldığını gördüler ve mağarayı ateşe verip kurtları öldürerek çocuğu kurtlardan kurtardıklarını düşündüler. Çocuğu Hindistan’da bir yetimhaneye emanet ettiler ve Dina Sanichar’a ismi da burada verildi. Ancak Sanichar bulunduğu yere adapte olamayıp, hayli güç günler geçirdi. Zira bırakıldığı ormandan ayrılmak ve insan üzere yaşamak istemiyordu.
BOYU UZAMADI, ÖN DİŞLERİ ÇOK BÜYÜDÜ
Dina Sanichar birçok kişi tarafından düşük IQ’lu olarak nitelendirildi. Yurt müdürü Erhardt notlarında onun gerizekâlı ve aptal olduğunu lakin tekrar de zekâ belirtisi gösterdiğini söylüyordu. Bunun yanı sıra yurtta hiçbir vakit konuşma, okuma ve yazma öğrenemiyordu. Sadece hayvan sesleriyle konuşup mutabakata çalışıyor, dolunayda uluyor, dört ayaklıymış üzere yürümeye devam ediyordu. Normal bir biçimde yürümeye başlasa da kıyafet giymekten hoşlanmayıp çıplak geziyordu. Üstelik yetimhaneye birinci geldiği yıllarda yiyeceklerini pişmiş yemiyor, dişleriyle etlerini ve kemiklerini ayırıyordu. Hiçbir insani belirti göstermemesine karşın arkadaş edinmeyi başarmıştı. Zira birebir yetimhanede onun üzere hayvanlar tarafından büyütülen öbür bir çocuk daha bulunuyordu. İnsani bir hayat sürdürmekte epey zorlanan Sanichar’ın insani olan alışkanlıklarından biri de sigara içmek oldu. Ancak yıllar geçse de hiçbir halde insan hayatına adapte olamadı. 10 yıl beşerlerle yaşamasına karşın uzunluğu uzamadı, ön dişleri çok büyük ve başı basık bir biçimde şekillendi. İnsan toplumuna tam olarak ahenk sağlayamayan Sanichar, 1895 yılında yani 35 yaşındayken veremden öldü.
Genie Wiley’nin öyküsü ise yırtıcı bir çocuğun dikkat cazibeli bir öbür örneği. 1957’de Kaliforniya’da doğan Wiley, hayatının birinci 13 yılını istismarcı ve ihmalkâr babası tarafından toplumdan farklı geçirdi. Yıllarca bir kafeste tutuldu yahut karartılmış bir odada kilitli kaldı. Kurtarıldıktan sonra bilimsel araştırma ve deneylerin konusu haline gelen Wiley’in bu durumu günümüzde bile hâlâ tartışmalara yol açıyor.
YUVASI KULÜBE OLDU
1980’lerde ailesinin köpeğiyle beş yıl boyunca kulübede yaşayan Ukraynalı Oxana Malaya’nın da yürekleri sızlatan bir öyküsü bulunuyor. Doğumundan itibaren ailesi tarafından ihmal edilmiş bir çocukluk geçiren Oxana Malaya’yı görenler ona ‘köpek kız’ diye hitap ediyordu. Bunu demelerinin sebebi 3 yaşından beri ona köpeklerin sahip çıkmasıydı. Ebeveynleri, küçük kızlarına neredeyse hiç ilgi göstermeyen alkol bağımlısı tiplerdi. O denli ki bir gece minik Oxana’yı dondurucu soğukta dışarıda bıraktılar. Soğuk gecenin tam ortasında yapayalnız kalan Oxana, hayata tutunmak için muhtemelen yapabileceği en uygun şeyi yaptı ve sokaktaki köpeği Naima’nın kulübesinde yaşamaya başladı. Kısa müddet sonra başka sokak köpekleri de onlara katılmıştı. Sonunda bir sürü haline geldiler ve Oxana, dört ayaklı ailesinin geri kalanı kadar yabanî olmaya başladı.
ÇOCUK YURDUNA GÖTÜRÜLDÜ
Önce yerden yemeyi öğrendi, sonra lisanıyla kendini temizlemeyi… Üstelik köpek ailesiyle bağlantı kurmayı bile kavradı. Daha sonra “Onlarla konuşurdum, havlayıp ulurlardı ve ben de tekrar ederdim” diyerek anlatacağı köpek ailesine o kadar entegre oldu ki köpekler onu kendilerinden biri olarak gördü. Hatta küçük kızı muhafaza çemberine alan sürü, yetkililer 5 yıl sonra nihayet Oxana’yı kurtarmaya geldiğinde bunu bir tehdit olarak algılayıp savunmaya geçti. Sonunda ‘köpek kız’ köpek ailesinin yanından alınıp inançlı bir yere götürüldü ama Oxana Malaya’nın hayvan ailesinden ayrılması, köpeğe emsal davranışlarının ortadan kalktığı manasına gelmiyordu. Eğitimcilerin ona tekrar yürümeyi, konuşmayı ve insan üzere davranmayı öğretmeye başladığı bir çocuk yurduna götürüldü.
HAVLAYIP ISIRIYORDU, SONRA HER ŞEY DEĞİŞTİ
Eline bir şey verildiğinde, çoklukla onu bir köpeğin yapacağı üzere saklardı. Birisi gelip almaya çalışırsa, havlayarak yahut ısırarak saldırırdı. Beşerler ortasında yaşamadığından iki ayak üzerinde yürümekte bile zorlanıyordu, dört ayak üzerinde yürümeye alışmıştı. Onunla çocuk yurdunda çalışan bir eğitmen, “İlk geldiğinde insan üzere değildi, küçük bir hayvan gibiydi” açıklamasını yaptı. Bir oburu ise, “Su görünce lisanını gösterir, eliyle değil lisanıyla yerdi” görüşünü verdi. Bunlara karşın Oxana, eğitiminde süratli bir ilerleme kaydetti. Kısa müddette yüzlerce söz öğrendi ve dik yürümeye başladı. Yeniden de vakitle Oxana’nın yaşı için olağan olan gelişim seviyesine asla ulaşamayacağı anlaşıldı. 30’lu yaşlarında bile araştırmacılar onun gelişim seviyesini 6 yaşındaki bir çocuğunki olarak görüyordu. Bir insan olarak doğmasına karşın yetiştirilme şeklinin onda geri kazanılamayacak kadar derin bir iz bıraktığı açıktı.
BİYOLOJİK ANNESİNİ ARIYOR
Bugün 41 yaşında olan Oxana Malaya devlet müdafaası altında bir çiftlik konutunda, hayvanları ve erkek arkadaşıyla keyifli bir hayat sürüyor. Bu süreçte kaybettiği ve bulamadığı biyolojik annesini de bulmak istiyor. Onun öyküsü ise yabanî tabiatta büyüyen bir çocuğun topluma nasıl ahenk sağlayabildiğini gösteren en net örnekler ortasında yer alıyor.
