Kesişen endişeler
Müjde Işıl – Bir banliyöde okula yeni atanmış bir öğretmenin sınıfındaki 17 öğrenci, gece yarısı artlarında hiçbir ipucu bırakmadan ortadan kaybolur. Sınıfta yalnızca Alex kalmıştır geride. Tüm gözler, öğretmen Justine’in üzerine çevrilir. Direkt “Fareli Köyün Kavalcısı” masalını anımsatan “Weapons/Silahlar” seyirciye bundan çok daha fazlasını sunuyor.
Öyle değil
“Barbarian” ile tanınan Zach Cregger’ın yazıp yönettiği “Silahlar” anlatım lisanıyla González Inárritu’ya yakın duruyor. 2000’lerin başında ‘kesişen hikâyeler’ ile bütünleşen Inárritu’dan sonra taklitleri artmıştı fakat yakın devirde perdeye o kadar güçlü kesişme hikayeleri gelmiyordu. Cregger bir yandan bireylerin kıssalarını birleştirirken bir yandan da her karakterin kendi gözünden kesişme ânına şahit ediyor seyirciyi. Hasebiyle sinemanın hem senaryo hem de teknik kurgusu oldukça başarılı.
Cregger kısımlarla paralel olarak seyirciyi farklı taraflara yönlendirecek atılımlar yapıyor. Örneğin Justine’in öyküsünde günah keçisi ilan edilmiş bir öğretmenin çalkantılarını gösteriyor. Sinema güya onun vicdan hesaplaşmasıyla ilerleyecek üzereyken o denli olmuyor. Kayıplar ortasında oğlu bulunan baba Archer’ın öyküsünde ise eldeki kanıtlar, toplumu tehdit eden zihin yönlendirme deneylerine yanlışsız kayıyor üzere lakin o denli olmuyor. Alex’in kıssasında ise zorbalığa dair vurgular var; bu, Alex’in intikam seyahatine mı evrilir diyorsunuz fakat o da o denli olmuyor. Açıkçası Cregger seyirciyi daima yemliyor. Ayrıyeten King’in yapıtından uyarlanmış üzere hissiyat yarattığı da söylenebilir. Ortalarda referans aldığı Stephen King’e (“It”, “Shining”) bariz göndermeler yapıyor.
Bunca farklı yönlendirmeden sonra sinemanın çözülme noktası şaşırtan, kimilerine ise kolaycı gelebilir. Kolaycı diyenlere Cregger o denli bir mizah katıyor ki finalde, hürmet duymadan bitiremiyorsunuz sineması. İşin ilginci senaryoda bariz mantık yanılgıları var. Örneğin öğretmenin, Alex’in sınıftan aldıklarını hiç fark etmemesi, Archer’ın hayalinde gördüğü silah figürünün bir bağlama oturmaması gibi… Ayrıyeten banliyö yaşantısı ile ilgili bir alt metin ya da sosyolojik tespit bekleyenler için de bir alan açmıyor Cregger. Fakat sinema o kadar sarıyor ki bu handikapları fark etseniz bile görmezden gelebiliyorsunuz. Bunu yapabilmek bir sinema için farklı bir muvaffakiyet ölçüsü hiç kuşkusuz. Kahramanlarının koşma usulü ise şimdiden ikonlaştı.
Filmin yıldız ismi Josh Brolin üzere görünse de öğretmen rolündeki Julia Garner bilhassa başlarda düzgün bir oyunculuk çıkarıyor. Alex’i canlandıran Cary Christopher da sonlarda emsal başarıyı sergiliyor. Ancak sinemanın zımnî yıldızı deneyimli aktris Amy Madigan. Onunla ilgili ne yazsak spoiler olacağı için en güzeli izleyip hayran kalmak.
