Annenin korkutan dramı

Kariyerlerini Jordan Peele’ye benzetmek şimdiden çok argümanlı bir öngörü olabilir lakin Avustralyalı ikiz kardeşler Danny ve Michael Philippou, kaygı sinemasına kendilerini adamış görünüyorlar. Bizde de gösterime giren birinci uzun metrajlı sineması “Talk to Me/Konuş Benimle”den sonra ikinci sinemaları “Bring Her Back/Onu Geri Getir”de çok daha olgun ve ‘duygusal’ bir üretime imza atmışlar. 

Gerilim ve özlem 

“Konuş Benimle” annesini kaybeden 17 yaşındaki Mia’nın uzak olduğu babası yerine kendine alternatif bir aile kurmaya çalıştığı yas sürecinde geçiyordu. Philippou Kardeşler “Onu Geri Getir”de de tekrar yas sürecine odaklanıyor. Babalarının ani vefatından sonra toplumsal hizmetler tarafından kollayıcı anne Laura’nın yanına verilen iki üvey kardeş ile tanışıyoruz sinemada. Piper görme engelli. Ağabeyi Andy 17 yaşında ve reşit olunca kız kardeşinin velayetini almak istiyor. 

Filmin senaryosu korkuturken hüzünlendirmeyi de başarması açısından oldukça ağır. Body horror çeşidinin hakkını verse de sinemanın omurgası yalnızca bunun üzerine kurulmuyor ki “Konuş Benimle”de korkutma hissi çok daha baskındı. Sinemada üvey kardeşler ortasındaki inanç bağlantısı çok etkileyici. Andy’nin abi refleksleri de. Sinema en çok da Hideo Nakata’nın “Karanlık Sular”ı ile duygudaşlığı ağır basıyor dramatik açıdan. Ne kadar korkutsa da Oliver’ın görünüşünün, Piper’ın görme pürüzünün ve Andy’nin sıkışmışlığının tansiyonu bir yana bu, Laura’nın kızına duyduğu hasretin de sineması. Klasik kaygı ritüellerini bunun üzerine kurmasında ise “Konuş Benimle”den çok daha başarılı bir istikrar sağlıyor. Direktörlerin biçimci tercihlerinin de olgunlaştığını, çerçevelerin bir ressam titizliğiyle yaratıldığını görüyoruz. 

Billy Barratt genç yaşına karşın çok düzgün bir oyunculuk çıkarmış. Gerçek hayatta da görme engelli olan ve hiçbir oyunculuk tecrübesi olmayan Sora Wong, nahifliğini karakteriyle bütünleştirmiş. Tecrübeli oyuncu Sally Hawkins ise daha çok “The Shape of Water” ile hatırlansa da kendini ne kadar zorlayabileceğini kanıtlamış. 

Maymundan Robbie’ye

“The Greatest Showman’ın yönetmeni Michael Gracey imzalı “Better Man: Robbie Williams’ın Hikâyesi”, başrol oyuncusunun gerçeğine benzeyip benzemediğinin kaygısına düşmeyen savlı bir biyografi. Williams’ı ‘medya maymunu’ sözüne nazire yaparcasına maymun kılığında betimliyor. Williams aşikâr ki günah çıkarmak ve şeytanlarıyla, geçmişte yaptığı yanlışlarıyla barışmak istemiş sinema vesilesiyle. Baba travmasını ve erken gelen şöhretin ondaki tahribatını izliyoruz. Jonno Davies, hareket yakalama tekniğiyle maymun kılığına bürünürken Williams’ın sesini ise müziklerde ve anlatıcı olarak duyuyoruz. Sinemanın birinci yarısında estetik tercihler öne çıkıyor. Londra’da Regent Street’teki dans sahnesi üzere çok uygun koreografiler ve sahneler mevcut sinemada. Müzikal biyografilere özgün ve enerjik bir yaklaşım getiren sinemanın duygusal damarı da güçlü. Sinemadan sonra Williams’ın Royal Albert Hall’da 2001 tarihli konserde “My Way”i nasıl söylediğini izlemeniz tavsiye olunur.