Wimbledon Kaplan’ı
Dünya tenisinin en değerli Grand Slam’inde yarı finale kadar yükselen Ahmet Kaplan, “Yüz yılı aşkın bir tarihe sahip bir turnuvada, Türk bayrağını kortlarda dalgalandırmak, duvarlarda görmek… Tüylerim diken diken oldu. Lakin bu yolun başı. Daha fazlasını yapabileceğimi biliyorum” dedi.
Dünyanın en itibarlı tenis turnuvası Wimbledon’da tarih yazan ulusal tekerlekli sandalye tenisçimiz Ahmet Kaplan, elde ettiği büyük muvaffakiyetle ismini Türk sporuna altın harflerle kazıdı. 8 yaşında geçirdiği bir elektrik kazasında iki bacağını kaybeden ve tekerlekli sandalyeye bağımlı hale gelen Ahmet Kaplan, Wimbledon’da İngiliz Andy Lapthorne’u yenerek çeyrek finalden yarı finale çıkan birinci Türk oldu.
O, hayata yalnızca tekerlekli sandalyeden değil; azmi, gayreti ve yüreğiyle taraf veren bir sportmen. Daha 23 yaşında, profesyonel mesleğinin şimdi ikinci yılında muvaffakiyetten muvaffakiyete koşuyor.
“Vazgeçmek kolaydır fakat inananlar için her vakit bir yol vardır” diyor Ahmet. O yolu buldu ve artık diğerlerine ışık olmaya devam ediyor. Toplumsal sorumluluk projesinde gençlere motivasyon konuşmaları yapıyor.
Dört kardeşten biri ve ailenin tek sportmeni olan Ahmet, “Çukurova Üniversitesi Spor Bilimleri Fakültesi”nde tenis antrenörlüğü okuyor.
İnsan Ahmet Kaplan’ı görünce; gerçek mahzurun, vücutta değil, zihinde başladığını anlıyor. “Türk bayrağını alanda görmek fevkalade bir duygu” diyen Ahmet Kaplan’la hem Wimbledon muvaffakiyetini hem de hayat seyahatini konuştuk.
– 8 yaşında, uzun bir hastane sürecinden sonra, konutta geçirdiğim devir beni çok düşündürdü. Eski günleri, futbol oynadığım, sokaklarda koşturduğum çocukluğumu hatırladım. Sonra kendime dedim ki: Ahmet, kendine gel. Sen sporu çok seviyordun… O motivasyonla tekrar ayağa kalktım natürel bu kez sandalye üstünde lakin yürekle.
– Lise yıllarımda tekerlekli sandalye basketboluna başladım. Mersin Büyükşehir Belediyesi’nin grubuna katıldım lakin finansal nedenlerle kulüp kapandı. Fakat 5 ay idman yapabilmiştim.
– Ekip kaptanım ve koçum bana alternatif olarak tenisi önerdi. Açıkçası daha evvel tenis oynamamıştım, hatta hiç izlememiştim bile.
– Birinci turnuvamda tenise başlayalı daha üç ay olmuştu. Antrenörüm evvel beni götürmek istemedi ancak ekip arkadaşım, “En azından görsün ortamı, öğrensin” deyince götürdüler. Kuralları bile bilmiyordum. Talih yapıtı o turnuvada üçüncü oldum. O an anladım: Bu iş olacak. Ve o gün karar verdim: Bu benim sporumdu.
– Wimbledon’da oynamayı anlatması güç. Bu yalnızca bir tenis maçı değil, bir temsil sıkıntısı. Yüz yılı aşkın bir tarihe sahip bir turnuvada, Türk bayrağını kortlarda dalgalandırmak, duvarlarda görmek… Tüylerim diken diken oldu.
– Tribünde biri “Haydi Ahmet” diye bağırdığında gözlerim doldu. Yarı finale kadar geldik, lakin bu yolun başı. Daha fazlasını yapabileceğimi biliyorum.
Küçük kıvılcım büyük değişim
Ahmet Kaplan, “5 yıl sonra kendinizi nerede görüyorsunuz?” sorusuna ise net bir cevap verebiliyor: “Hedefim olabildiğince Grand Slam kazanabilmek. Şampiyonluk yaşamak ve Türkiye tenis tarihine adımı yazdırmak. Ancak en büyük hayalim bir gün Paralimpik Oyunları’ndan madalyayla dönmek. Tahminen bir gün dünya sıralamasında birinci 5’e girmek. Fakat en büyük arzum daha fazla engelli gencin sporla tanışmasını sağlamak istiyorum. Onlara bu kapıyı açmak, onlara yol göstermek istiyorum.”
Bu nedenle bir tenis akademisi açmanın hayallerini kuran başarılı tenisçimiz, “Diğer ülkelerde az da olsa var. Ben bunun öncüsü olmak isterim. Küçük bir kıvılcım bile büyük değişim yaratabilir” tabirini kullandı.
‘En büyük zafer başlamaktır’
Wimbledon’daki karşılaşmalar müddetince ve sonrasında çok fazla bildiri aldığını lisana getiren Ahmet Kaplan, “Sadece engelli bireyler değil, manisiz beşerler da yazdı. ‘İlham aldık, seni izlerken duygulandık’ diyenler oldu. Bu beni çok keyifli ediyor. Hepsine tek bir şey söylüyorum: Kendinizi meskene kapatmayın. Hudutlar zihinde başlar. En büyük zafer, başlamaktır” tabirini kullandı.
Spor yaparak engellilere de yol gösteren Kaplan, “Hangi sporu sevdiklerini keşfetsinler. Güç vakitler olacak lakin sevilen bir şeyle uğraşmak bu süreci kolaylaştırır. Profesyonel olmak zorunda değiller elbet. Hobi bile olsa, insanı değiştiren bir gücü var sporun. Konuttan çıkmak, zihni rahatlatmak bile başlı başına bir çıkar. Mahzurlara değil hayallerine odaklansınlar” yorumunu yaptı.
