Pistlerin hükümdarı
Müjde Işıl – Bazen bir işi yalnızca para için yapmazsınız. Yaşattığı o denli an ya da anlar vardır ki yalnızca o anda kalmak ve onu tekrar yaşamak ister, yalnızca o anda gerçekte yaşadığınızı hissedip hayattan gözünüz açık gitmeyeceğinizi bilirsiniz. Lakin bunu idrak etmek için yaş almak ve yeni jenerasyonun gözünde biraz ‘dinozor’ olmak gerekir. “F1: The Movie/F1 Filmi” işte bu hissin yarış pistine dökülmüş hâli.
Aslında bu öykünün benzerini 2022’de izlemiştik “Top Gun: Maverick”te. Direktör Joseph Kosinski, üretimci Jerry Bruckheimer, senarist Ehren Kruger, görüntü yönetmeni Claudio Miranda ve bestekar Hans Zimmer yine bir ortaya gelerek “F1 Filmi”ne imza atmış. Bunda da usta-çırak, eski nesil-yeni jenerasyon ve makine-insan mukayesesi merkezde tekrar. Yaşın dalga geçilecek bir handikap değil, parayla elde edilemeyecek kadar kıymetli bir kazanım olduğunu, her ne kadar teknolojiye hâkim olsalar da gençlerin önünde sonunda deneyime ve onun getirdiği karar alma, kriz çözme yetisine hürmet duymaları gerektiğini savunuyor iki sinema de. İkisinde de gençlerin alay ettiği ‘dinozor’ kahraman, onlara öğrenecekleri çok şey olduğunu gösteriyor.
Kadınların ağırlığı
Yaş dışında başkahramanlar ortasında fark da var. Tom Cruise’un canlandırdığı Pete Mitchell, yıllara karşın zehir üzere bir pilottu ve vaktin karşısında bir kaybeden değildi. Brad Pitt’in canlandırdığı Sonny Hayes ise ‘90’ların yıldızı iken geçirdiği kaza sonrası hayatı tepetaklak gitmiş bir kaybeden. Hiç F1 şampiyonluğu kazanamamış fakat hâlâ asfaltı ağlatabiliyor. Asıl ilginci “Senna” belgeseliyle kurulan bağ. Belgeselde Ayrton Senna’yı mevte götüren süreçte sistemin makus kullanımının ve ayak kaydırma oyunlarının büyük rolü anlatılıyordu. Sonny ise o belgeseldeki kural yıkıcılardan. Aslında kural dışı bir şey yapmıyor kâğıt üzerinde fakat sistemin açıklarından faydalanıyor kurnazlıkla. Sonny ile ‘90’lardaki rakibi Ruben’in dostluğu ise “Rush/Zafere Hücum”daki James Hunt- Niki Lauda’yı anımsatıyor.
Filmde bugüne dair dikkat çeken artıların başında bayan karakterlerin tartısı geliyor. Olağanda yarış sinemalarında bayanlar eş, sevgili konumunun ötesine geçemez. “F1 Filmi” ise MeToo hareketini, senaryoda daima tutmuş. F1’deki birinci bayan teknik yöneticiden, kendisini bir erkeğin savunmasını istemeyen işçiye, biraz sembolik üzere görünse de baş yorulmuş ögeler var sinemada.
Filmin en başarılı tarafı, mutlaka imaj idaresi. Bilhassa IMAX’te izliyorsanız pistin üzerindeymişsiniz üzere hissettiriyor çekimler. Bilhassa bir sahne var ki hakikaten Sonny’nin uçtuğu hissini biz de yaşıyoruz. Mükemmel bir iş çıkarmış takım. Senaryo konusunda ise tıpkı şeyi söylemek biraz sıkıntı. “Top Gun: Maverick” üzere eski metot kıssa akışı ve klişeleri değil rahatsız eden. Kaza sahnesinden sonra senaryonun yalpalaması, odağını kaybetmesi. Güya alternatif bir kısım varmış da çıkarılmış üzere. “Top Gun: Maverick”ten yaklaşık 30 dakika uzunluğu, “F1 Filmi”nin dezavantajı oluyor yani. Halbuki kestirim edilebilir finali nitekim başarılı.
Hem gerçekçi hem hüzünlü
Tom Cruise’un “Top Gun: Maverick”i varsa Brad Pitt’in de “F1 Filmi” var artık. Savaş uçağı uçurmaktan ölesiye memnun olan Cruise’a karşılık, pistlerin tozunu attırmayı seven Pitt duruyor karşımızda çünkü. Sinemada kullandığı gerçek F1 arabası değil, modifiye edilmiş F2 arabası olsa da… Kaskı taktığında gözlerindeki kırışıklıklar ise hem gerçekçi hem de şimdinin ‘dinozor’ nesli için hüzünlü. Pitt, Damson Idris ve bilhassa de Javier Bardem ile uyumlu bir ikili olmuş. Bardem ve Pitt daha sık birlikte çalışmalı. Sinemanın saklı yıldızı ise “The Banshees of Inisherin”deki kısa rolüyle mükemmeller yaratan Kerry Condon. Condon hem karakterini parlatmış hem de Pitt ile kimyası tutmuş.
