Sanatın gerçek işvereni kim?
Melisa Vardal – Sanat yalnızca beyaz duvarlı galerilerde, büyük sponsorluklarla ya da seçkin davetlerde mi hayat bulur? Sanatçı Ekin Anıl bu soruyu Kadıköy Selamiçeşme Işıkları’ndaki mütevazı bir çiçek tezgâhını dört saatliğine bir sanat galerisine dönüştürerek yanıtladı. Sanat dünyasındaki güç bağlarına göndermede bulunarak “PATRON” ismini verdiği pop-up stant, 14 Haziran akşamı, sanatın gerçek işvereninin kim olduğunu sorgulayan bir meydan okuma olarak sanatseverlerle buluştu.
Herkese açık galeri
Bağdat Caddesi’nin işlek noktasında, halk ortasında “Fatoş Abla” olarak tanınan çiçekçide kurulan stant, beklenenden çok daha kalabalık bir kitleyi ağırladı. Anıl, yapıtlarını çiçeklerin ortasına yerleştirerek sanatı hem gündelik ömrün içine taşıdı hem de galerilerin steril atmosferinden kurtarıp kamusal alana yayılabileceğini gösterdi. Standın temel sorusu ise çok net: “Sanatın gerçek işvereni kim?” Anıl, “Hayatımız işveren gayretiyle geçiyor. Bir sanatçı olarak benim işverenim da galeriler. Bu stantla kendi patronumu kendim seçtim: Fatoş Abla ve Erhan Abi… Böylelikle kamusal alanda herkese açık bir galeri kurdum” diyerek standın çıkış noktasını anlattı. Standın hazırlık sürecinde hem fizikî hem duygusal olarak ağır bir periyot geçirdiğini anlatan Anıl, stant günü duyduğu heyecanı gizlemedi. “Uykusuz geceler, aç geçen günler, ‘Kimse gelmezse ne yaparım?’ sorusu… Her an içimi kemirdi,” diyen sanatçı, açılışta çiçek tezgâhının etrafını dolduran kalabalığı görünce tüm bu telaşlarının yerini coşkuya bıraktığını söyledi. Anıl’ın çiçeklerin ortasından çıkan işleri, yalnızca görsel bir estetik yaratmakla kalmadı aynı vakitte çabaya dair de bir metafor sundu. “Çiçekler yapıtlarımda yeterliliği simgeliyor lakin birebir vakitte biziz o çiçekler. İşverenler ise bizi yiyip bitiriyor” diyerek yapıtlarının özünü özetliyor Anıl.
İmece usulü hazırlık
“PATRON”, hazırlık süreciyle de alışılmış stant nizamlarının dışına çıkıyor. Ekin Anıl, stant fikrini duyurduğu andan itibaren izleyicileri de bu sürece dahil ederek toplumsal medya üzerinden yaptığı davetle, meskenlerinde kullanmadıkları çerçeveleri kendisine ulaştırmalarını istemiş. İstanbul’un farklı semtlerinden ve hatta kent dışından onlarca kişi, eski çerçevelerini bağışlayarak bu süreksiz galeriye katkıda bulunmuş ve böylece sanatkarın deyişiyle imece yordamı bir stant hayata geçirilmiş. Sanatkara nazaran bu desteğin sebebi ise hepimizin ortak yarasına dokunan bir sergi olması.
