‘Çocuklukta alınmayan sevginin telafisi zor’
Ümran Avcı – Bugüne dek pek çok hukuksal kitap ve akademik metne imza atan akademisyen, hukukçu ve siyasetçi Bahadır Fazilet, birinci romanı “Baba Oğul Hikâyeleri” ile kurmacanın sularına daldı. Fazilet, kitabında farklı kültürde doğup yetişen İnci ve Yılmaz’ın yaşadıkları üzerinden iki jenerasyondan baba oğul ilgilerini ele alıyor. Bunu yaparken de Türkiye’deki aile yapısının fotoğrafını çekiyor. Kitap her ne kadar baba sevgisi, gücü ve otoritesine projeksiyon tutsa da başrolde bayanın dönüştürücü gücü var. Muharrir bir manada güçlü ve başarılı erkekleri yetiştiren anne, büyükanne, hala ve teyzelerin ‘kadın başına’ becerdiklerine reverans yapıyor.
■ Muhafazakâr bir aileden gelen Malatyalı Yılmaz ile Modalı çağdaş ebeveynlere sahip İnci’nin evlilikleri ile açılıyor kıssa. Farklılıklarına karşın sevgi lisanının uzlaştırıcı, onarıcı gücüne dikkat çekmişsiniz. Otobiyografik ögeler de var sanırım…
Evet kendi aile üretimden yola çıktım. Türkiye birçok farklılıkların var olduğu bir ülke. Bizi biz yapan, toplumsal gücümüzü oluşturan da bu farklılıklar. Ki onlar büyük bir zenginlik aslında. Kâfi ki toplum olarak yaşadığımız bu toprakların tarihinden ve insani yanımızdan gelen bütün bu farklılıkların içindeki hoşluğu ve zenginliği görebilelim, yaşayabilelim, birbirimize hürmet göstererek yaşatabilelim. 35 yıllık Vatandaşlık Hukuku hocası olarak söylediğim bütün bu farklılıklar doğal ki en evvel toplumun en küçük kurumu olan ailede kendisini gösteriyor. Babam Malatya Darende’den 11 yaşında bir küçük çocuk olarak büyük kente okumaya giden Anadolu kültürünün özelliklerine sahip bir ailenin çocuğuydu. Annem ise kökenleri Aydın ve Girit’e uzanan İstanbullu, kentleşmesini tamamlamış bir ailenin, Moda’da doğup büyümüş kızı. Tek çocukları bendim. İşte roman bu iki kültürün farklılıklarına karşın sevgi, hürmet ve birbirini güzel görerek nasıl güçlü bir aile olunduğunu gösteriyor. İki farklı aile yapısının da kendine has hoşlukları, zenginlikleri, gelenek ve görenekleri var. O vakit bir seçim gerek; ya bu deve güdülecek ve farklılıkların içindeki hoşluklar ortaya çıkarılacak ya da bu diyardan gidilecek. İşte bu roman bu diyardan gitmeyenlerin hikayesi. Türkiye de birebir bu türlü. Toplum olarak gidecek öteki bir diyarımız yok. O vakit birbirimize tahammül edeceğiz. Hürmet duyacağız. Ötelemeyi bırakacağız ve birbirimizi seveceğiz.
■ Romanda her ne kadar baba iktidarının şaşmaz kuralları işlenmiş olsa da fonda bayanların dönüştürücü gücü var. Siz de kalabalık bayanlar eliyle mi büyütüldünüz?
Tam olarak o denli. Çok güçlü, gücünü hayatı devam ettirme azminden alan, ömrün içindeki düzgünlüğü, hoşluğu gören, acıları, kederleri vakur ve mümkün olduğunca büyütmeden yaşamayı seçen, acının içinden ışığa geçmeyi başarabilen, etrafına şifa olan, hayatı sevinç içinde yaşamayı bilen bayanların ortasında büyüdüm. Bayanlar hayatın ışıklı tarafıdır. Erkek hâkim toplum bu ışığa tahammül edemez ve karartır. Kararan ise ömrün kendisidir aslında. Atatürk’ün en büyük yanı Türk toplumunda ve bu topraklarda, bayanı eşit vatandaş yapmasıdır. Bayanların gücünü ve yaratıcılığını toplumun her alanına katmasıdır ki bu ülkenin bayanları bunun geri gitmesine hiçbir vakit müsaade vermez. Fakat gerçek manada cinsiyet eşitliğini sağlamak için erkeklerin de en az bayanlar kadar bayan haklarını savunması gerekir.
‘Erkek adam ağlamaz, gülmez, şefkatli olmaz ve de sevgisini göstermez…’
■ Sevgiyi gösterebilmenin altını çizmişsiniz. Romanın birinci kısım başlığı “Er adam bebe pışpışlamaz”…
Anadolu sevgiyi göstermeyi erkek için bir güçsüzlük olarak görüyor. Erkek adam ağlamaz, gülmez, şefkatli olmaz ve de sevgisini göstermez. Erkek adam asık hızlıdır ki ondan korkulsun. Öfkeden güç alan bir erkeklik var. Hâlbuki gerçek ve kalıcı güç sevgi ve yeterlilikten gelir. Çünkü gençliğinde gücünden korkulan erkek yaşlandığında korkulmaz olunca bu sefer bütün iktidarını kaybeder. Babanın asli vazifesi ailesine verdiği itimat duygusudur. Sıkmadan ve evladın kişiliğini kısıtlamadan, yok etmeden sunduğu müdafaa duygusu öldükten sonra bile evlatların yüreğinde devam eder. Türkiye erkeklerin hatta bazen bayanların bile sevgiyi göstermekten korktuğu bir ülke. Bırakalım bu endişeyi. Hem kendimizi hem ailemizi özgürleştirelim. Çocukluktan anne, baba ve aileden alınan sevginin ve o sevginin verdiği inancın kişiyi ömrü boyunca hayatın bütün zorluklarında koruduğunu ve etrafına de sunduğunu düşünüyorum. Çocuklukta alınmayan sevginin ise telafisi çok güç. Psikolog koltuklarında geriye dönülüp kırıntıları bulunmaya çalışılıyor.
