Nereden çıktı bu değişik konut? Bir gecede yok oldu, bahçedeki 20 şahısla fikri doğdu
Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Gülsün-Ali Pilavcı ve oğulları, 1999 Gölcük Depremi’ni en ağır formda yaşamış ailelerden. Konutlarını, yaşanmışlıklarını, dostlarını o gece yitirdiler. Lakin yılmadan yola devam ettiler. Yeni bir yerde konutlarını tekrar kurup ailelerini bir ortaya getirdiler. Hatta bu sefer, Türkiye’nin her yerinden gelen konuklarıyla konutlarında gittikçe daha kalabalıklaştılar.
Gülsün Pilavcı (57), Kocaeli-Karamürsel doğumlu ve öğretmen okulu mezunu. Kısa bir devir öğretmenlik yapan Gülsün, çeşitli işlerde çalıştı fakat son 10 yıldır hobi terziliği yapıyor. Yalnızca hafta sonları, meskenlerinin alt katında, gelen konuklarını itinayla hazırlanan kahvaltı sofralarında ağırlayan Gülsün, “Kahvaltıyı peynirle değil, dostla yaparsın. Biz hayatımızı, yeşilimizi, bahçemizi paylaşmak istedik. Bir gün bir baktık bahçemizde tanımadığımız 20 kişi var. Bu iş bu türlü olmayacak deyip hobi maksatlı, haftanın 2 günü konuklarımızı kahvaltıda ağırlamaya karar verdik” ifadelerine yer verdi.
‘SEVDİKLERİNİZ YOKSA DÜNYA ÇOK DAR BİR YER’
Gülsün Pilavcı, yaşadıkları zelzelesi, “1999 Depremi’nde çabucak denizin kıyısında bir meskende oturuyorduk. Çok seviyorduk bulunduğumuz yeri. Komşularımız çok uygundu. Oğlum çok özgürdü. Zelzelenin olduğu gün erken kalkmıştım. Bütün konutu temizlemiştim. Çok yorucu bir gün geçirmiştim. Yorgunluktan uyuyamadım ve sarsıntıya uyanık yakalandım. Sonraki gün mesken, eşyalar gitti fakat hiç kıymeti yoktu. Tek aradığımız sevdiklerimizdi. Eşyaya yüklediğimiz gereksiz ehemmiyeti hayatı yaşadıkça fark ettim. Sevdikleriniz yoksa dünya çok dar bir yerdi” diye anlattı.
Depremin birinci vakitlerinin çok makûs olduğunu, ne yapacaklarını, nereye yöneleceklerini bilemediklerini lisana getiren aile, “Sonra fikirler gelişti. Olduğu yere konut yapma fikri geldi. Hem çok şaşkındık hem de hiç deneyimimiz yoktu. Birinci evvel oturup kendimiz bir mesken çizdik. Sonra mimarlarla konuşup şekillendirdik her şeyi. Her şeyi hesaplı planlı kararla yaptık. Yılmadık, oğlumuz inançta ve tekrar özgür olsun istedik” dedi.
‘BURASI MESKEN Mİ OTEL Mİ DİYE SORAN ÇOK OLDU’
Evlerini her görenin ‘Ne değişik mesken?’ dediğini söyleyen Gülsün, “Sürekli bahçemize gelip ‘Burası otel mi, kafeterya mı?’ diye soruyorlardı. Daima birilerini bahçemizde konuk ediyorduk. Her gelen oburunu yolluyordu. Kalabalık artmaya başladı. Ben bu ortada tasarım kıyafetler, yastıklar, örtüler, çantalar dikiyordum. Anlaşmış olduğum mağazalar vardı. Onlara dikip yolluyordum. Daha sonra gelenler burası ne hoş, kafe, olur fikirlerine sıcak bakmaya başladık. Yalnız teyze meskeni üzere olmasın, ticarethane üzere olmasın istedik. Atölye de buna dahil olsun istedik. Atölyeli konut kafe oldu” diyerek şunları söyledi:
“Hayatımızı paylaşmak, gelenlere geçmişle bağ kuran hissi yaratmak, samimiyet hissettirmek güzelimize gidiyor. Her gelen giderken ‘Biz de sizi bize bekleriz’ diyor. Bu harikulade sevgi dolu bir durum. Evvelce tanıyor lakin uzun vakittir görmediği bir yakınının konutuna gelmiş üzere hissediyor bir birçok. Tekrar tekrar geliyorlar ve gelirken kesinlikle o akraba ziyareti üzere elleri dolu geliyorlar. Bize de bekleriz diyorlar. ‘Bi’ Değişik Evi’ açtığımızda yalnızca hafta sonu çalışan bir yer olduğumuzu kabullendirmek sıkıntı oldu. Hafta içi çıkıp gelenler küstü lakin biz kararımızı bozmadık. Çok sevdiğiniz bir konutu, yuvayı istem dışı kaybedip tekrar bir yuva kurmak ruhen ve madden çok yorucu. Ben de bunu yenmek için eğlenceli bir mesken yapmak istedim. Tavadan rüzgar gülü, ayakkabılardan saksı yaptım. Değişik olsun istedim.”
‘GELENLERE AĞAÇLARA DOKUNUN, TOPRAĞA BASIN DİYORUZ’
“Ben atalarından zorluklar yaşamış genleri taşıyorum” diyen Gülsün, “Büyük dedemler Rus savaşında Bosna’dan göçmüşler. Sonra binbir zorlukla yerleşmişler ve büyük dedem Çanakkale’de esir düşmüş, dedem babasız büyümüş. Annem annesiz büyümüş, babam annesiz babasız büyümüş. Hayat hiç tozpembe değildi. Hayal kurabilmek için işlerin gitmesi gerekiyordu. Hayaller daima var, her durumda var. Asla vazgeçmek yok, gerçekleşirse ne alâ, gerçekleşmezse yeniden yine hayal kur. Başarana kadar” tabirlerine yer verdi.
Genellikle herkesin çok özendiğini ve bizim de bu türlü hayalimiz var dediklerini lisana getiren Gülsün, “İlginç ve memnun edici buluyorlar. Kimileri ise ‘Ben meskenime asla ayakkabıyla bastırmam’ diyor. Ben de ‘Sen bilirsin’ diyorum. Tabiatla iç içe olmak çok özel bir durum. Gelenlere lütfen ağaçlara dokunun, toprağa basın, kuşlara ses verin diyorum. Çiçeklerimin kısımlarından veriyorum, kimilerine grup çoğaltsınlar diyorum” diye konuştu. 6 yaşındaki bir çocuğun kendilerine, “Hayatımda en memnun olduğum yer burası” dediğini ileten çift kelamlarını, “5-6 yıllık bir hayatta yer kaplamak çok özeldi bizim için. Çocuklar çok teşekkür ediyorlar. Bazen anneleri ‘Biraz daha oyalar mısınız, biraz daha kalalım’ diyor bize. İnsan nasıl anlatır bu hisleri, çok hoş ve özel” diyerek noktaladı.
