Kendime bir binanın doruğundan baktım
Efnan Atmaca – Kimi dostluklar imkânsız anlarda başlar. Örneğin bir gökdelenin ‘çıkıntısı’nda. PoPuP Tiyatro üretimi “Çıkıntı” toplumsal kabullerin dışında kalanların kıssasını anlatıyor. Kalabalık bir şirketin I.T. departmanında çalışan, kimsenin görmediği görse de fark etmediği Erkan ofis partisinde herkes çılgınlar üzere eğlenirken yerin hatta hayatın dışına çıkmak için bir adım atıyor. Erkan yerden metrelerce yüksekte hayat muhasebesine girişmişken şirketin havalı çalışanlarından Deniz’in balkona çıkıp onu fark etmesiyle iki kişilik bir hesaplaşma başlıyor. Deniz bir yandan Erkan’ın kaygısını anlayıp ona yardım etmeye çabalarken bir yandan da içeridekiler ile dışarıdakiler ortasındaki farkı seyirciye gösteriyor.
İçeridekileri hiç görmesek de anlıyoruz ki hepsi hoşlar, havalılar, enerjikler, eğlenmeyi, yaşadıkları ânın tadını çıkarmayı biliyorlar. Başarılılar, fitler, küçük estetik müdahalelerle hoşluklarını daha da vurgulayan toplumun parmakla gösterdiği beşerler. Erkan ise farklı onlardan. Aslında bu partiye âşık olduğu bayanla vakit geçirmek için gelmiş ancak bayan onun farkında bile değil. Bu umursanmazlık zorluyor Erkan’ı. Farklı olmak, herkes üzere olmamak güya kendi hatasıymış üzere hissediyor. Deniz ise Erkan ile birlikte kendi kalkanlarını kaldırıyor. İçeridekilerin bir kısmının iki boyutlu olduğunu hem kendine hem Erkan’a itiraf ediyor. Deniz, evvel bir oyun üzere başlıyor dışarıdaki bu ‘tuhaf’ bireyle konuşmaya fakat sonradan kabul ediyor ki kendisi de bir dışarıda kalan.
Üretenlerden olun
“Çıkıntı”, bir binanın çıkıntısı üzerindeki iki ‘çıkıntı’ karakterin toplumsal kodların aksi özelliklere sahip olduğunda nasıl dışlandıklarını gösteriyor. Konuşarak çözülüyorlar, düğümlerini çözüyorlar. Bağımsız ruhlara sahip olmanın ehemmiyetini anlıyorlar birbirlerine dost eli uzattıkça. İtiraf ettikçe rahatlıyorlar. “Çıkıntı” hepimizin ne kadar dolu olduğunu bir defa daha gösteriyor. Çıkıntılık yapmamak ismine susmayı öğrendiğimizi yüzümüze vuruyor. Toplum baskısının farklılıklarımızı gizlemeye yönlendirdiği gerçeğini hatırlatıyor. İlişkin olma hissine duyulan muhtaçlığın insanları iki boyutlu olmaya ittiğini ve kendilerinden olmayana karşı ‘dışlayıcı’ halin her iki tarafı da çürüttüğünü ele alıyor. Kısacık dürüstçe bir sohbet tüm bunları seyircilere düşündürüyor. Dürüstlüğün, samimiyetin ehemmiyetini; sizi yargılamadan dinleyecek birini bulduğunuzda kalkanlarınızı indirdiğinizi ve yaprak yaprak açıldığınızı gözler önüne seriyor.
Salih Coşkun’un yazdığı ve yönettiği oyun dostça ve samimi bir sohbete davet üzere. Sürprizi bol, mizahı yüksek, yüzleşmesi sert bir öykü. Başrolleri Hivda Zizan Alp ve Berk Çanakoğlu paylaşıyor. Alp, oynadığı Deniz karakterinin değişimini canlandırırken hem güldürüyor hem düşündürüyor hem de hüzünlendiriyor. Histen duyguya geçişlerde oyunculuğuyla takdir topluyor. Çanakoğlu ise özellike Erkan’ın inatçı ve huysuz hâlini canlandırırken şefkat duygusu uyandırıyor. Bir yandan huzursuz bir yandan umutlu hâliyle aslında herkese bir ayna tutuyor. Emre Karip kısa rolüyle hayata uyumlananlar ile uyumlanamayanlar ortasındaki farkın altını güçlüce çizerken Serkan Kıranta son kahkahayı alıp veda ediyor seyirciye. Sonsöz; tiyatro oyunları izleyenin üretime katkıda bulunmasını sağlar. Tüketmek için üretmek için sanatı takip ederiz. “Çıkıntı” insanların birbirini övmek değil de tatlıca iğnelemek için söylediği bu kelamın içini pek çok tenkitle doldururken tüketenlerden değil üretenlerden olmanın değerini haykırıyor.
