Nigel Hayes-Davis: Bu türlü sorulardan nefret ediyorum!
Fenerbahçe Beko’nun kıymetli isimlerinden Nigel Hayes-Davis açıklamalarda bulundu. Deneyimli isim bir maçta 50 satı atmasını da kıymetlendirdi.
Nigel Hayes-Davis açıklamaları şu formda:
Sence (geçen sene) attığın 50 sayı ve EuroLeague’in en güzel beşine seçilmen, seni rakipler için daha net bir gaye haline getirdi mi?
Sanmıyorum. Tahminen olabilir ancak dediğin üzere kendi bakış açıma ve motivasyon kaynağıma nazaran attığım 50 sayıdan sonra ‘hangi kadroya karşı attığıma’ dair birtakım konuşmalar vardı. Hasebiyle motivasyonumu bu noktaya hakikat çevirdim. Yani daha çok ‘evet, bu oldu lakin kime karşı oldu?’ üzereydi. Bu halde kendimi motive etmeye çalıştım. Münasebetiyle rakipler hakkında endişelenmek yerine yapabildiğim şeylere daha çok odaklandım. Rakipler hakkında endişelenirsen daha yeterli olabilmek ve daha çok çalışabilmek ismine sana lazım olan enerjiyi kaybedersin.
O moda girebilmek ve bir maçta 50 sayı atabilmek nasıldı?
Çocukluğumdan bu yana basketbol oynarken kendimi en çok ‘çocuk gibi’ hissettiğim an o andı. Dürüst olmak gerekirse kendimi yalnızca etrafta koşuşturuyor ve şut atıyormuş üzere hissediyordum, bunu yaparken eğleniyordum. Rekora yaklaştıkça rakip topu almayacağımdan emin olmak için beni iki şahısla savunmaya başladı. Hasebiyle o andan itibaren ‘topu nasıl alacağım?’ diye düşünmeye başladım. Oynadığım en zevkli, en eğlenceli ve en saf basketbol maçıydı.
Sence bu çeşit kişisel muvaffakiyetler NBA üzere EuroLeague’in de ‘oyuncuların ligi’ haline gelmeye başladığının bir delili mı? Yoksa hala koçların besbelli formda bir müdahalesi gerekli mi?
Hayır, bence muhakkak ‘oyuncuların ligi’ değil. EuroLeague hala koçların ve kulüplerin ligi. Doğal bunun daha güzel yahut daha berbat olduğunu söylemek bana düşmez lakin bu soruya verebileceğim yanıt EuroLeague’in koçların ve oyuncuların ligi olduğu olur. Kulüplerin olabildiğince geçmiş yıllara dayanan tarihleri var. Ayrıyeten oyuncular çok sık kadro değiştiriyorlar, bir oyuncunun bir ekipte birden fazla yıl kaldığını az görüyorsunuz. Maçlara gittiğinizde koç alana çıktığında tüm salonun nasıl reaksiyon verdiğini görüyorsunuz, bu türlü şeyler NBA’de olmuyor. Muhtemelen koçun alana çıktığını fark etmiyorsunuz bile. Alışılmış vakit içerisinde işler değişebiliyor, hasebiyle tahminen EuroLeague de bir gün oyuncuların ligi olur. Bence bu işin en güzel yolu bu. Sonuçta taraftarlar oyuncuları izlemek için maça geliyorlar, siz oyuncularla röportaj yapıyorsunuz. Taraftarlar oyuncuların formasını giyiyorlar. Hasebiyle kulağa mantıklı geliyor.
Kurgudan nefret ettiğini her seferinde net formda belirtiyorsun. Pekala sence ‘EuroLeague, NBA’den daha güzel ve daha rekabetçi’ kelamı bir kurgu mu yoksa gerçek mi?
Açıkçası bu türlü sorulardan nefret ediyorum. Bence bu çeşit sorular, insanların düşündüğünün bilakis EuroLeague’e pek yardımcı olmuyor. Bence beşerler ve siz, iki ligde oynanan oyunun birbirinden büsbütün farklı olduğunu anlayabilecek kadar akıllısınız. Oynanan basketbol büsbütün farklı. Dolayısıyla iki lig birbiriyle bu formda kıyaslandığında bunun EuroLeague’in kendi başına ayakta durmasını ve ‘bizim eserimiz ve yaptığımız iş bu, biz yaptığımız işle gurur duyuyoruz’ demesini zorlaştırdığını düşünüyorum. Bunu her seferinde söylüyorum, EuroLeague’de 1-2 kuralı değiştirirseniz oyun (NBA ile) tıpkı gözükür. Mesela üç saniye kuralından kurtulup üçlük çizgisini uzaklaştırırsak oynanan oyun birebir tıpkı olur. Bu iki kural, EuroLeague’in şu an gördüğümüz üzere oynanmasını sağlıyor. Münasebetiyle saha daha büyük olursa ve üç saniye kuralı kaldırılırsa alanlar açılır, bu sayede tempo artar. Böylece NBA’de gördüğümüz basketbolu burada da görmüş oluruz. Bu iki kuralla birlikte EuroLeague’in ‘bizim sahip olduğumuz eser bu’ diyebilmesi daha güzel. Elbette NBA’deki her oyuncu EuroLeague’deki oyunculardan daha âlâ değil fakat sanırım dünyanın en güzellerinin NBA’de oldukları konusunda hemfikirizdir. Tekrar de hala EuroLeague’de çok lakin çok yetenekli bir oyuncu kümesine sahibiz. Bu oyuncular katiyen çok rekabetçiler. Bununla yalnızca oyuncular değil, koçlar ve en değerlisi maçlara gelip ölesiye tezahürat yapan taraftarlar da gurur duyabilirler.
Bu soruyu sordum zira yazın ABD Ulusal Kadrosu ile egzersizlere çıkman hakkında ‘basketbolun sevincini tekrar keşfettim, Avrupa basketbolunda sevince yer yok’ demiştin.
“Kesinlikle. O devir hayatımda en memnun olduğum periyottu. Daha evvel hiç o kadar memnun olmamıştım. Daha evvel hiç geceleri bu kadar çok uyanık kalıp sabahları bu kadar çabuk uyanmamıştım. Bu sayede orada geçirdiğim günlerden olabildiğince keyif almaya çalışıyordum. Hayatımın en memnun vakitleriydi. Olağan uzun vakittir Avrupa’dayım, sen de milyon tane maç izlemişsindir. Koçları görüyorsun, bir şey olduğunda, rakip sayı attığında koç ‘neden sayı attılar?’ diye bağırmaya başlıyor. Atakta kusur yaptığında koç dönüp ‘neden top kaybı yaptın?’ diye bağırıyor, tıpkı vakitte bençe de bağırıyor ki oyuna girdiğin vakit tıpkı yanılgıyı yapmayasın. Münasebetiyle maç boyunca daima bir gerginlik hakim. Gülmek ve keyif almak üzere şeyler için vakit yok. Her şey çok ağır, bir yanılgı yaptığın vakit güya kadroya maçı kaybettirmişsin üzere gözüküyor. 40 dakikalık bir EuroLeague maçında gülmeye, kutlamaya yer yok. Steph (Curry) şut soktuğunda ise tüm bençin kutlamaya başladığını görüyorsun. Sen de gülüyorsun zira o an izlediğin şeyden keyif alıyorsun. Avrupa’da ise kültür bu formda değil. Bunun düzgün ya da berbat olduğunu söylemiyorum, yalnızca gerçek bu halde. Burası daha farklı. Münasebetiyle orada neşeyi bulduğumda ‘basketbol oynarken gülümseyebiliyorum, bu iyiymiş’ üzere olmuştum.”
Steph Curry ile olan iki saatlik sohbetinden neler hatırlıyorsun? Ayrıyeten Kevin Durant ‘yeteneklerinin NBA’e ilişkin olduğunu’ söylediğinde nasıl hissettin?
(Steph ile) olan sohbetimiz son derece gerçeküstüydü. Hayatımın son birkaç yılında ‘anda kalma ve anı yaşama’ konusunda düzgün bir iş çıkarmaya çalıştım. Eminim biliyorsundur ki okumayı ve öğrenmeyi çok seviyorum. Öğrendiğim şeylerden biri de anda kalmanın tek yolunun ‘nefes almak’ olduğu. Bunu Thich Nhat Hanh’ın şu an okuduğum ‘Peace Is Every Step’ kitabından öğrendim. Münasebetiyle yalnızca şuurlu olarak nefes almanız gerekiyor, bunu yaptığınızda anda kalabiliyorsunuz. O an Steph’in karşısında otururken, ona bakıp bana söylediklerini dinlerken içimden ‘yok artık, çocuklar buna inanmayacak!’ diye düşündüm. Sahiden de inanmadılar, o an ‘kimse Steph’in karşıma oturup bana vakit ayırdığına ve sorduğum her soruyu cevapladığına inanmayacak’ diye düşündüm. Ona ‘neler yapıyorsun, uyumak için neler yapıyorsun, toparlanmak için neler yapıyorsun, neler yiyorsun, hangi vitaminleri kullanıyorsun, yaz devrinde nasıl antrenman yapıyorsun, yorgun olduğunda neler yapıyorsun?’ diye sordum. O ise yalnızca karşıma oturup soruları cevapladı. O an elimde bir not defteri ve kalem vardı, ona ‘söylediklerini not alacağım’ dedim. O ise ‘gerek yok, ben yazarım’ dedi ve not defterini alıp yazmaya başladı. Muhtemelen tarihin en yeterli oyun kurucusunun ve tarihin en âlâ şutörünün karşıma oturup bana cana yakın davranması, hayatım boyunca unutmayacağım bir tecrübe oldu. Kevin ise eşsiz bir oyuncu, tarihin en yeterli skorerlerinden biri. Tarihin en âlâ oyuncularından biri. Bu türlü birinin beni ve yeteneğimi görmesi… Aslında bu olmadan evvel Las Vegas’ta da konuşmuştuk, 50 sayı attığım maçı görmüş. Bana gelip ‘yaptığın şey iyiydi’ dedi. O an ‘bunu gördün mü?’ üzere oldum. Onun üzere oyuncuların EuroLeague’i görmediklerini düşünüyordum. O ise gelip ‘yaptığın şey iyiydi’ dedi. Bunu duyunca ‘vay, Kevin Durant bile fark edip bu türlü bir şey diyorsa güzel bir iş yapmış olmalıyım’ diye düşündüm.
(Zalgiris maçından sonra) Bir koçtan duyulabilecek en güçlü sözün ‘yumuşak’ olduğunu söyledin. Koç Jasikevicius yakın vakit evvel sana ve ekip arkadaşlarına karşı bu kelimeyi kullandı. Pekala sence koç Saras’ta Fenerbahçe‘de Barcelona günlerine nazaran neler değişti?
“Bence artık işlere daha az karışıyor. Bence artık oyunculara daha çok güveniyor, oyunculara oynamalarına daha çok müsaade veriyor. Kurallar ve istediği şeyler konusunda eskisi kadar katı değil. Daima dediğim üzere bence bu istikameti, zekasının ve oyunculuk günlerindeki yeteneklerinin bir laneti. Münasebetiyle koç olduğunda ‘yapılacak yanlışsız şeyi biliyorum zira çok akıllıyım ve ayrıyeten oyuncuyken hakikat şeyleri yapıyordum zira çok iyiydim’ üzereydi. Bazen koçluk yaparken bir şeyi izliyor ve… Bunu geçen gün egzersizde Devon’a da söyledim, pick and roll oynayan bir oyuncuya bir şeyi gerçek yapmadığı için bağırıyordu. O an ‘Devon, bu adam EuroLeague tarihinin en düzgün oyun kurucularından biri. Şu an bağırıyor zira biri pick and roll’da onun yapabileceği bir şeyi yapmıyor’ dedim. Şu an ‘tamam, tahminen de biraz geri adım atmalıyım’ diye düşünmeye başladığını hissediyorum. Zalgiris ve Barcelona günlerine kıyasla çok daha sakin. Bu durum, bence bir insan ve koç olarak öğrenebilmesi ve gelişebilmesi ismine onun için bir lütuf.”
EH: Saras ve koç Itoudis ortasında ne üzere farklılıklar var?
“Aslında birebir koç ağacından geliyorlar, ikisi de Obradovic ile çalıştılar. Itoudis onunla koçluk yaptı, Saras ise oyuncusuydu. Hasebiyle ortalarında birçok benzerlik var. Yeniden de ortalarında şöyle ufak bir fark var, Itoudis hamlede özgürlük tanımaya daha yatkındı. Saras ise daha çok ‘sistemimiz bu, sistemin içerisinde oynayın’ üzere. Bu türlü olunca sistemin içinde gelişiyorsunuz. Görebildiğim en büyük farklılık bu.”
