130 km süratle kaza yaptı, yılmadı! Tekerlekli sandalyeyle dünya tipi: ‘Güzel beşerler var’
Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Zeynep Dalkılıç (27), Adana’da yaşıyor. Profesyonel basketbolcu ve bir gezgin. 20 Ekim 2020’de, kendi motoruyla geçirdiği bir kaza sonucu omurgası kırıldı ve omurilik felci oldu. O günden bu yana da fizik tedavi görüyor. Kazanın birçok etkenin bir ortaya gelmesiyle gerçekleştiğini söyleyen Zeynep, o gün birinci sefer montunu giymemişti, birinci kere motorda kulaklık takmıştı ve kendini yeterli de hissetmiyordu. Konut arkadaşı önünde gidiyordu, Zeynep de arttan geliyordu. Bir anda telefonu çalmaya başladı, sesi kulaklıktan duydu. Kapatmak istedi ve eliyle çantadan çıkarmaya çalışırken bir anda algısı kapandı. O sırada yağmur da yağmaya başlamıştı ve yerler çok kaygandı.
‘BİLİNCİM ORADA KAPANDI SONRASINI HATIRLAMIYORUM’
“Ufak bir kaydım. E-5’te ön tekerlekler orta refüje çarptı ve ben lamba direğine başımla vurdum” diyen Zeynep, “Yani başımı direğe çarptım. Şuurum orada kapandı, sonrasını hatırlamıyorum. 130-140 km süratle gidiyordum. O süratle direğe çarpınca, yan yola çok sert bir formda savrulmuşum. Birkaç kere çarpmışım ve maalesef sırtım üst kısımdan kırılmış. Gözümü yalnızca bir an açtım, o anda hayatım gözümün önünden geçti ve yalnızca memnun anlarım vardı. Nefes alamıyordum, yalnızca kulaklarım açılıp kapanıyordu. Canım çok yanıyordu ancak fizikî acıdan daha çok anlatılamaz bir manevi acı içindeydim” diyerek yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Kazadan evvel hayatımda hiç iki gün üst üste konutta oturmadım. Çok hareketli biriydim, birçok aktivite yapardım. Tırmanış, etkinlikler, motosiklet sürüşleri, toplumsal yardımlaşma projeleri, enstrüman kursları. Daima dolu dolu bir hayatım vardı. Atlettim. Hayallerim vardı. Özgüvenim tamdı. İstediğimi giyerdim, yakışırdı da, ‘Bana yakışmaz’ diye hiç düşünmezdim. Toplumsal etrafım, özel hayatım. Her şeyin çok yolunda olduğu bir devirde bu kazayı yaşadım.”
‘HER GÜN İNTİHARI DÜŞÜNDÜM’
İlk bir sene büsbütün hayata küstüğünü lisana getiren Zeynep, “Her gün intiharı düşündüm. Lakin tedaviyi de çok ağır biçimde görüyordum zira gereğince güçlenip kendimi bir yerden atmayı planlıyordum. Bu size müthiş gelebilir lakin düşünün, 22 yaşında, göz önünde biriyken bir kaza sonucu bedeninizin üçte ikisini hissedemiyorsunuz. Tuvalete gidemiyorsunuz. Bacaklarınız eriyor, göbeğiniz çıkıyor ve tekerlekli sandalye kullanmak zorunda kalıyorsunuz. Bu niyetten vazgeçmek hiç kolay olmadı. Lakin hem dini açıdan birtakım niyetler, hem de karakterim bu kanıyı yenmeme yardımcı oldu. Hayata sıkıca sarıldım ve tekrar yürümeye kelam verdim kendime. Böylelikle savaşmaya başladım” bilgisini paylaştı.
İlk seyahatini Hatay’a yapan Zeynep, “Ankara’dan yalnızca beni dışarı çıkarmak için gelen Serkan isminde sevdiğim bir arkadaşımla, ortak bir arkadaşımızı görmek için gitmiştik. Bu, birinci iç seyahatimdi. Fakat birinci tek başıma ve yurt dışı seyahatim Kıbrıs’a oldu. 2023 yılı Nisan ayıydı sanırım. Tabii çok zordu zira tuvalet gereksinimimi olağan halde değil, sonda ve hasta bezi ile karşılıyorum. Bunu kabullenmek daima sıkıntı oldu. Şimdi kollarım da güçlü değildi, etkin bir sandalyem de yoktu. Basketbola yeni başlamıştım ve Ömer abi (bizim takımdan) bana yedek sandalyesini armağan etmişti. Bu, yola çıkmamda yardımcı oldu fakat yarı faal bir sandalyeydi. Yani seyahat hem güç hem de muazzam hoştu. Kıbrıs’ın deniz kıyılarında yüzüme çarpan rüzgar, bana çok yeterli gelmişti. Yeni yerler görmek, yeni ülkeler gezmek yine hayalimi süslemeye başladı. Zati Kıbrıs’ı bu yüzden seçmiştim, lisan manasında en kolay ülke oydu” diye konuştu.
‘SAHİLDE KOŞMAYI ÇOK SEVERDİM, ARTIK YAPAMIYOR OLMAK ÇOK ÜZÜCÜ’
Dünyayı gezmek Zeynep’in çocukluk hayaliydi. Ancak kazadan sonra birinci birkaç yıl bu hayali kalbine gömdü. Sonra kendini zorladı, bir adım atmak istedi ve Kıbrıs’a gitti. Döndüğünde artık bir gezgindi. Çabucak yeni bir yere bilet bakmaya başladı ve Lübnan’a bilet aldı. Sonra bunu bir maksat haline getirdi. Zira dünyadaki herkese ‘imkansız’ diye bir şey olmadığını göstermek istiyordu. “Merdiven gördüğünüzde içiniz acıyor. Kaldırım bozuksa inemiyorsunuz, üzülüyorsunuz” diyen Zeynep, “Bir yeriniz yara oluyor, hissedemiyorsunuz ancak içiniz yanıyor. Ormanlarda yürümeyi, kıyıda koşmayı çok severdim. Artık bunları yapamamak çok üzücü. Bunun dışında kimi ülkelerde otobüse binerken birinin sizi taşıması gerekiyor, bu da moral bozuyor. Zira herkes yardımcı olmuyor” diyerek şunları söyledi:
“Duygusal olarak en çok zorlayan şey ise insanların önyargıları. Bir şey yapmak istiyorsunuz lakin çabucak ‘Yapamazsın’ deniyor. Toplumsal münasebetlerde de sıkıntı oluyor. Artık biriyle tanışmak bile istemiyorum zira beni değil, tekerlekli sandalyemi görüyorlar. Bu sizi çok kırıyor, bazen geceleri ağlayarak uyumanıza sebep oluyor. Ancak tüm bunlar beni bugün olduğum güçlü, kararlı ve iradeli bayan haline getirdi.”
‘KENDİMİ SEVMEYİ KAZADAN SONRA BAŞARABİLDİM’
İlham aldığı insanların olduğunu lisana getiren Zeynep, “Tecrübelerinden faydalanmak istedim. Yardım eden hoş beşerler oluyor. Bir rampada, kaldırımda dayanak verenler. Bazen birinci vakitler bir yerde tuvalete gittiğimde üstümü tam giyemiyordum daima oradaki bir kız arkadaş, bir abla bana yardım etti. Âlâ ki varlar. Onlara teşekkür ediyorum. Allah onlardan razı olsun. Mesela İran’da yaşayan bir arkadaşım var, ismi Derya. Görme engelli lakin dünyayı geziyor. Bana çok ilham vermişti. Ayrıyeten, yalnız gezdiğim için birçok şeyi tıpkı anda düşünmem gerekiyor. Yanımda kesinlikle tıbbi materyal taşıyorum. Zira kuyruk sokumu yahut kemik üzerinde uzun mühlet oturmaya ve sıcak havaya bağlı yaralar oluşabiliyor. Bunlara hazırlıklı olmam gerek. Elimden geldiğince tedbir alıyorum, etrafımı daima gözetliyorum. Makus insanlardan korunmanın garantisi yok lakin dikkatliyim” bilgisini paylaştı.
Kazadan sonra, bu hayatta vefat dışında imkansız diye bir şey olmadığını gördüğünü söyleyen Zeynep, “Her sorunun bir tahlili olabileceğini, olmasa bile dünyanın sonu olmadığını öğrendim. Gerçek sevginin ne kadar az ve kıymetli olduğunu gördüm. Şimdi karşılaşmadım fakat yaşadığım aksilikler sayesinde bunu da öğrendim. Kendimi tanıdım, ne kadar güçlü ve sınırsız olduğumu keşfettim. Kendimi sevmeyi kazadan sonra başarabildim. Seyahat etmek ise bana bunu öğreten en büyük nimetti” dedi.
‘ANNEM BAŞTA KORKUP, GİTMEMİ İSTEMİYORDU’
“Herkes istisnasız lakin yapamayacağımı söyledi” diyen Zeynep, “İlk başlarda kimseye bir şey söylemedim zira maksadım toplumsal medyada paylaşmak değil, kendimi keşfetmekti. Annem başta çok korkuyordu, gitmemi istemiyordu. Ancak artık aştık sanırım. Artık herkes ‘Bir sonraki ülke neresi?’ diye soruyor. Bilgi almak için arıyor, benimle seyahat etmek istiyor. Bu gurur verici” diyerek kelamlarını şöyle sonlandırdı:
“Başlı başına gezgin olmak zorken, bayan olarak gezgin olmak daha da sıkıntı. Tekerlekli sandalye ile gezen bir bayan gezgin olmak ise farklı bir şey. Zorluğun da ötesinde. O kadar fazla şeyle uğraşıyor, o kadar fazla şeyi birebir anda düşünüyorsunuz ki bazen kendimi bir spiralin içinde üzere hissediyorum. Her şey olağan süratiyle dönüyor, ben ise durup nefes almaya çalışıyorum. Kendime vakit ayırıyorum. Gezgin bayan arkadaşlara şunu söyleyebilirim. Yaşadığınız zorlukları biliyorum. Lütfen kendinizi koruyun ve dünyayı keşfetmeye devam edin.”
