‘Sanat bir varoluş laboratuvarı’
SERAY ŞAHİNLER- Geçtiğimiz yıllarda “Seni Seviyorum Anne”, “Masumiyet”, “Yuvaya Dönüş” ve “Je Ta’ime” stantlarıyla sanatseverlerle buluşan ressam Pınar Tınç, “Yenilenme” vakti dedi. Sanatkarın Bozcaada Itırlı Bahçe Sanat Galerisi’nde gerçekleşen “Regeneration-Yenilenme” standı ziyarete açıldı. Tınç, stantta yaşadığı ada hayatının ve çocukluğunun izlerini sürüyor ve bitiş-başlangıç ikilemini sorguluyor.
Yeni işlerinizde ‘ruh, zihin ve beden’ üzerinden bir yaklaşım var. Bu kavramlar yapıtlarınıza nasıl yansıdı?
Yeni sergimdeki işlerimde ruh, zihin ve vücut, sırf kavramsal bir üçleme değil birebir vakitte varoluşun birbirine açılan üç kapısı olarak belirdi. Ruh, görünmeyen ancak sezilen alanı; zihin, daima çözümlemelerle parçalanan düşünsel yapıyı; vücut ise bütün bu soyutluğu taşıyan, dünyaya kök salan formu simgeliyor. Fotoğraflarımda bu üç katmanı üst üste koymaya değil iç içe geçirmeye çalışıyorum. Zira bana nazaran insanın özü, bu katmanların birbirinden bağımsız değil, hep iç içe ve birbirini dönüştüren bir hareket halinde olmasında kapalı.
Soyut geometrik düzenlemeleri kendi içinde modüllere bölerek onlara yeni bir form kazandırıyorsunuz. Bu da bir tarafıyla “Yenilenme”nin bir modülü gibi…
Soyut geometrik düzenlemeleri parçalayarak onlara yeni bir form kazandırmam da aslında bir yenilenme arayışının sonucu. Geometri bir bakıma aklın nizamını, zihnin matematiğini temsil ediyor. Lakin ben o sistemi kırarak, içinden ruhsal ve bedensel titreşimleri de duyurmak istiyorum. Kesimlere bölmek, yok etmek değil; daha çok öteki bir formda var etmektir. Bu, tıpkı insanın ömürde tekraren kendi sonlarını kırıp tekrar doğması üzere.
Sergide yer alan eserler birebir vakitte sizin adayla olan geçmişinizden izler de sunuyor. Hafızanın yapıtlara yansıması bir ressam olarak sizinle nasıl bir bağ kuruyor?
Hafıza, fotoğraflarımda katman katman açılan renkler ve biçimler olarak kendini gösteriyor. Bazen bir denizin mavisi, bazen bir taşın dokusu, bazen de bir sokağın boşluğu… Hafıza, vakte direnmek için değil, vakitle yine konuşmak için var oluyor. Ressam olarak ben de bu diyalogu kurmaya çalışıyorum.
‘Rejenerasyon hayatın en umut verici tarafı’
Serginin de temelinde şekillenen ‘Yok Oluş, Var Oluş ve Rejenerasyon’ kavramları üzerine çok düşünüyoruz artık… Bu arayışlar ve kavramlar sizde ne söz ediyor?
Bu kavramlar bugün insanlığın temel soruları hâline geldi. Yok oluşla yüzleşmek, aslında varoluşun yükünü fark etmek demek. Varoluş her an yine kurulabilen bir mucize. Rejenerasyon ise bana nazaran ömrün en umut verici tarafı: Yaraların güzelleşmesi, toprağın tekrar yeşermesi, insanın kendini tekraren yine kurabilmesi. Bu stantla izleyiciye de şu çağrıyı yapmak istiyorum: Yok oluşun karanlığından korkmayın, zira orada yeni bir varoluşun tohumları saklıdır. Sanat, benim için bir cins varoluş laboratuvarı. Boya, tuval ve biçim üzerinden kurulan her deney, aslında beşere dair daha derin bir hakikati açığa çıkarıyor. Fotoğraflarımın de bu arayışa eşlik eden, ruhu, zihni ve vücudu yine hatırlatan imgeler olmasını diliyorum.
